White, Thomas Joseph2025-09-262025-09-262019Teologia w Polsce, 2019, Tom 13, Nr 2, s. 41-62.2956-63551732-4572https://theo-logos.pl/handle/123456789/36646Artykuł w języku angielskim.Chalcedoński symbol wiary zawiera prawdę o Chrystusie jako jednej osobie Syna Bożego w dwóch naturach, boskiej i ludzkiej. Doktryna współorzekania przymiotów musi być istotna dla życia i praktyki Kościoła, skoro stwierdzamy, że cechy boskie i ludzkie należą do jednego podmiotu Słowa, które stało się ciałem. Takie orzekanie nie może prowadzić do zmieszania dwóch natur lub ich odrębnych właściwości. Twierdzenie, że w Chrystusie jest boska i ludzka natura, jest jednak możliwe tylko wówczas, gdy człowiek może analogicznie myśleć o tym, czym jest boska natura, a także jednoznacznie ujmować to, czym jest natura ludzka. W przeciwnym razie nie byłoby możliwe zrozumienie boskiej natury Chrystusa i objawienie pozostawałoby zupełnie obce wobec ludzkiej myśli, nawet przy założeniu, że takie zrozumienie ma swój początek w łasce. Podobnie nie możemy myśleć o solidarności Syna z nami w ludzkiej naturze, jeśli nie przyjmujemy wspólnej nam wszystkim natury ludzkiej. Można więc stwierdzić, że Kościół może wyznawać prawdę Chalcedonu tylko wówczas, gdy istnieje wiekuista metafizyka, wewnątrz której można koherentnie myśleć o boskiej i ludzkiej naturze w ramach przyrodzonych możliwości ludzkiego rozumu. Oznacza to, że Kościół pełni funkcję „metafizycznego apostolatu” w swoim nauczaniu, w swoich tradycjach filozoficznych, jak również w swoich twierdzeniach biblijnych i doktrynalnych.enCC-BY - Uznanie autorstwaChalcedonian Christologycommunication of idiomsanalogymetaphysicsperennial philosophyphilosophyChristologytheologyCatholic theologyJesus Christhuman naturedivine naturemetaphysical apostolatechrystologia chalcedońskawspółorzekanie przymiotówanalogiametafizykafilozofia wieczystafilozofiachrystologiateologiateologia katolickaJezus Chrystusnatura ludzkanatura boskaapostolat metafizycznyArticle