Cuda, Jerzy2025-06-252025-06-252005Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, 2005, T. 38 specjalny, s. 131-142.0137-3447https://theo-logos.pl/handle/123456789/32907Artykuł w języku francuskim.Hermeneutyczne poszukiwania naukowej i filozoficznej refleksji nie dysponują „ostatnim słowem” wyjaśniającym „całościowo” tożsamość człowieka. Wpisana w jego defnicję konieczność takiego wyjaśnienia (Fides et ratio 1; 27) spotyka się z koniecznością uwzględnienia odkrywalnej w „tekście historii” Chrysto-logicznej przemowy Boga (FR 11). Objawiona „opowiedziana” tożsamość człowieka („tożsamość narracyjna”), w swej dialogicznej strukturze (schemat), jest „obietnicą” i „zadaniem”. Realizowany tą strukturą proces antropogenezy (teoria działania) jest także procesem identyfikacji. Istotnym komponentem tak wyjaśnionej tożsamości człowieka jest więc decyzja (odpowiedź), motywowana (komplementarnie) antropologiczną wiedzą („całościową” i „częściową”). W antropologice tej motywacji rozum i wiara dopełniają się wzajemnie. W eschatologicznym otwarciu tego procesu, kryterium racjonalności zawierzenia objawionej antropologii jest społeczna miłość. Miłość jest jedyną nadzieją ostatecznego zrozumienia i zrealizowania tożsamości człowieka.frCC-BY-SA - Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkachteologiateologia fundamentalnahermeneutykaczłowiekantropologiatożsamość człowiekamiłośćtheologyfundamental theologyhermeneuticshumananthropologyhuman identitylovethéologiethéologie fondamentaleherméneutiquehumainanthropologieidentité humaineamourArticle