Muszala, Andrzej2023-01-132023-01-132009Polonia Sacra, 2009, R. 13 (31), Nr 24 (68), s. 233-246.1428-5673http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/3075Artykuł w języku francuskim. Wykład wygłoszony do profesorów, lekarzy i studentów medycyny l'Université Saint-Joseph oraz do pracowników szpitala l'Hôtel-Dieu de France w Bejrucie (Liban) 16 marca 2009 r.Referat analizuje kwestię moralną związaną ze sztucznym zapłodnieniem. W pierwszej części omawia pokrótce kliniczne początki wspomagania przy poczęciu dziecka oraz stopień ich obecnego zastosowania w różnych krajach. Opisuje różne metody zapłodnienia pozaustrojowego (in vitro) oraz wewnątrzustrojowego (in vivo). Następnie analizuje te metody pod kątem etycznym rozpatrując przede wszystkim dwa kryteria oceny: 1. prawo rodziców do posiadania potomstwa; 2. prawo embrionu do życia, terapii i bezpieczeństwa swej osoby. W odniesieniu do kryterium drugiego przedstawia i poddaje krytyce różne opinie tzw. opóźnionej hominizacji, zakładające uczłowieczenie embrionu ludzkiego w późniejszym momencie po zapłodnieniu (kryterium 14-go i 40-go dnia, 7 miesiąca, narodzin, akceptacji przez rodziców i społeczeństwo). W dalszej części ukazuje głos Kościoła katolickiego w omawianej kwestii, optujący za tzw. homoniacją równoczesną (tzn. w momencie zapłodnienia), przytaczając istotną opinię z Instrukcji Donum vitae. W ostatniej partii ukazuje etycznie godziwe - z punktu widzenia etyki personalistyczno-chrześcijańskiej - formy zaradzenia dramatowi niepłodności: tzw. wspomaganie przy poczęciu, adopcję oraz rodzicielstwo społeczne. Równocześnie omawia pewne niebezpieczne tendencje eugeniczne związane z metodą zapłodnienia pozaustrojowego.frAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/etykamedycynasztuczna prokreacjasztuczne zapłodnieniein vitroin vivopotomstwożycieDonum vitaedokumenty Kościołaniepłodnośćethicsmedicineartificial procreationartificial inseminationoffspringlifeinfertilitymoralnośćmoralityArticle