Michel, Christian-Marie2025-03-262025-03-262012Itinera Spiritualia, 2012, Vol. 5, s. 177-190.1898-6811https://theo-logos.pl/handle/123456789/29909Artykuł w języku francuskim. Tłumaczenie streszczenia z j. francuskiego Leoncja Firszt CSCII.Autor zarysowuje w swych rozważaniach koncepcję chrystologii zawartej w korespondencji bł. Elżbiety od Trójcy Świętej, prowadzonej z Karmelu, i skupia się na trzech zagadnieniach. Pierwszym jest wypowiadanie imienia Jezus. Dla Elżbiety przedstawia się ono jako bogate w treść: najpierw pozwala jej ujrzeć istotne elementy konieczne do bycia uczniem Jezusa, a także odsłania inspiracje chrystologiczne młodej karmelitanki. Przede wszystkim ona sama jest uczennicą Jezusa, a reszta stanowi dopełnienie. Pozwala to także uchwycić ton chrystologii Elżbiety. Źródłem jej chrystologii jest bowiem akt wiary. Zatem wypowiadanie imienia Jezus to nie tyle akt pobożności, co akt kerygmatyczny, fundamentalny i inspirujący życiowy dynamizm ucznia Jezusa. Ten akt teologalny daje miejsce pewnym specyficznym strukturom chrystologicznym: doktrynalnej i praktycznej organizacji różnych pojęć. Drugie zagadnienie to pójście za Jezusem Mistrzem jako kontynuacja etapu wypowiadania imienia Jezus. Elżbieta jest uczennicą Jezusa w wierze teologalnej, gdzie niezastąpioną rolę pełni umysł. Najpierw umysł czerpie niejako z zewnątrz przez wsłuchiwanie się w Ewangelię i zdobywanie doświadczeń życiowych. To przyczynia się do stawania się uczniem Jezusa w tym sensie, że umożliwia przygotowanie miejsca elementom koniecznym, by podjąć i kontynuować drogę. Następnie umysł przyjmuje niejako od wewnątrz, bardziej poprzez doświadczenie bliskości emocjonalnej dzięki zajmowaniu miejsca „obok Mistrza”. W końcu zanurza się w rozmyślaniu, pogłębia, chociaż niekiedy nie odbywa się to bez walki. Odkrywając miłość, której właściwością jest dążenie do zjednoczenia z drugim, Elżbieta doświadcza ze zdumieniem, że spojrzenie, kiedy jest spojrzeniem Bożym, może doprowadzić do uzdrowienia. Uzyskuje zatem poprzez to pokój wewnętrzny, nasyca się nim i umacnia poprzez akt uniżenia, który czyni ją zdolną, by jeszcze lepiej rozumieć sercem. Ukrzyżowany i Zmartwychwstały pozwala jej pojąć „człowieka cierpiącego”. W końcu uwielbia Ojca w Synu, ponieważ jest ona „szczęściem Mistrza”. To właśnie czyni z miłującego prawdziwego ucznia i świadka. Trzecim zagadnieniem jest świadczenie o Chrystusie Mistrzu. Elżbieta jako uczennica Jezusa pojmuje to w porządku wiary i Bożego zamysłu zbawienia. Jeśli młodej karmelitance obce są abstrakcyjne przejawy świadectwa, to dlatego, że przedkłada ona nad nie formę bardziej konkretną. Dla niej wszystko to, co się z tym wiąże, jeśli chodzi o aspekt praktyczny, ogniskuje się w pojęciu Kyrios. Kwestia bycia uczniem Jezusa stanowi wprowadzenie w chrystologię bł. Elżbiety z Dijon, chociaż w niniejszym opracowaniu wiele aspektów zostało tylko zasygnalizowanych. Artykuł ten jest więc zachętą do podjęcia dalszych studiów.frCC-BY-ND - Uznanie autorstwa - Bez utworów zależnychElżbieta z DijonchrystologiaElżbieta od Trójcy ŚwiętejJezus Chrystusuczniowie Jezusateologiateologia duchowościduchowośćduchowość karmelitańskaKarmelkorespondencjakorespondencja Elżbieta od Trójcy Świętejchrystologia w korespondencji Elżbiety od Trójcy Świętejcierpieniechrystologia Elżbiety z Dijonchrystologia Elżbiety od Trójcy ŚwiętejElizabeth of DijonChristologyElizabeth of the TrinityJesus Christdisciples of Jesustheologytheology of spiritualityspiritualityCarmelite spiritualityCarmelcorrespondenceElizabeth of the Trinity’s correspondenceChristology in the Elizabeth of the Trinity’s correspondencesufferingElizabeth of Dijon’s ChristologyElizabeth of the Trinity’s ChristologyArticle