Lázaro Pulido, Manuel2025-02-192025-02-192014Studia Gdańskie, 2014, T. 34, s. 223-233.0137-4338https://theo-logos.pl/handle/123456789/28145Drugie dziesięciolecie XXI wieku jest naznaczone przez zjawisko kryzysu, które samo w sobie nie jest nowe, lecz w obecnym czasie przyczyniło się do swego rodzaju pesymizmu społecznego. Jednak kryzys jest również okazją do rozpoczęcia czegoś nowego, implikuje pewne rozwiązanie. Kryzys jest symptomem tej kultury zachodniej, która traciła powietrze i od czasów oświecenia charakteryzowała się dwiema cechami, które znalazły swoje odbicie w przeżywaniu religii. Chodzi o dwa zestawy pojęć: modernizm-sekularyzm oraz postmodernizm-postsekularyzm. Są one cały czas obecne jako echo rozszerzającej się rzeczywistości, której kryzys jest jedynie symptomem. Wskazuje on na to, że obecność religii jest ważna i znacząca, a w jej ramach obecność chrześcijaństwa i jego form wyrazu. W stopniu, w którym chrześcijaństwo budowało cywilizację zachodnią, w tym samym przyszło mu dzielić doświadczenie modernizmu i postmodernizmu. W jakimś sensie chodzi również o doświadczenie kryzysu, który dosięgnął christianitas. Ale kryzys jest przestrzenią do budowania dla „nowego człowieka”, dla realizacji teologii chrześcijaństwa.plCC-BY-ND - Uznanie autorstwa - Bez utworów zależnychnowożytnośćpostmodernizmsekularyzmpostsekularyzmchrześcijaństwochristianitasreligijnośćteologiakryzysfilozofiakulturafilozofia kulturyearly modern periodpostmodernismsecularismpost-secularismChristianityreligiousnesstheologycrisisphilosophyculturephilosophy of culturemodernidadposmodernidadsecularismopostsecularismocristianismola religiosidadteologíaArticle