Caban, Peter2025-02-102025-02-102010Liturgia Sacra, 2010, R. 16, nr 1 (35), s. 169-176.1234-4214https://theo-logos.pl/handle/123456789/27609Artykuł w języku angielskim.Prezentowany artykuł podejmuje kwestię cecyliańskiej reformy muzyki kościelnej. Autor w tytule stawia pytanie, czy oddziaływała ona pozytywnie na relację muzyka - liturgia czy też była zbyteczna. Zainicjowanie w XIX w. ruchu cecyliańskiego wiąże się właśnie z nierozstrzygniętą ówcześnie kwestią wzajemnego oddziaływania na siebie liturgii i muzyki oraz miejsca muzyki w liturgii. To, co dziś po Soborze Watykańskim II jest oczywiste, było w XIX w. zagadnieniem, które ze szczególnym upodobaniem podejmowano głównie w krajach niemieckojęzycznych. Autor artykułu wychodząc od skrótowego wytłumaczenia pojęcia „cecylianizm”, opisuje z kolei początki tego ruchu oraz jego główne postaci, charakteryzuje także stan ówczesnej muzyki wykonywanej podczas liturgicznych celebracji. Po takim chronologiczno-faktograficznym ujęciu, autor przystępuje do konkluzji. Wskazuje on, iż już pod koniec aktywności cecylianistów uważano, że muzyka kościelna, rozumiana jako część liturgii, musi być niejako w zgodzie ze wspólnotą, miejscem, okazją i kulturą, ale także ze wszystkimi elementami liturgii, które budują i konstytuują jedność wspólnoty zgromadzonej na Eucharystii. Niestety trendy odnowy promowane przez cecylianistów spowodowały także, że muzyka kościelna odseparowała się od ówczesnych nurtów twórczości muzycznej.enCC-BY-NC-SA - Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Na tych samych warunkachruch cecyliańskiCecilian movementcecylianizmCecilianismmuzyka liturgicznaliturgical musicmuzykamusicodnowa muzyki liturgicznejrenewal of liturgical musicliturgiamuzyka kościelnaliturgychurch musicreforma muzyki liturgicznejreform of liturgical musicFranz Xaver WittArticle