Hrabovec, Emília2023-03-142023-03-142021Polonia Sacra, 2021, R. 25, Nr 1 (63), s. 119-135.1428-5673http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/5049Artykuł w języku angielskim.While Pius XII was almost existentially bound up with European thought and with the defence against anti-Christian ideologies, his two successors initiated a tentative of opening of the “Western European citadel” towards a dialogue with the outer world. John Paul II relaunched a new evangelisation instead of compromises with secularism and Marxism, but maintained a fundamental European optimism, whereas Benedict XVI did not hesitate to admit that the European culture, transformed into a laicist utopia which substitutes God by the obstinate self-will of man, could disappear, too.Podczas gdy Pius XII był prawie egzystencjalnie związany z ideą europejską i obroną przed antychrześcijańskimi ideologiami, jego dwóch następców próbowało otworzyć „zachodnioeuropejską cytadelę” dialogu ze światem zewnętrznym. Jan Paweł II, zamiast iść na kompromis w sprawie sekularyzmu i marksizmu, zapoczątkował nową ewangelizację, ale zachował fundamentalny europejski optymizm. Benedykt XVI, wręcz przeciwnie, nie wahał się przyznać, że nawet kultura europejska, przekształcona w laicystyczną utopię, która zastępuje Boga wolą człowieka, może zaniknąć.enAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/John XXIIIPaul VIJohn Paul IIBenedict XVIpopesclergypriesthoodChristian civilisationEuropean unityEuropedialoguenew evangelizationchrześcijaństwoJan XXIIIPaweł VIJan Paweł IIBenedykt XVIKarol WojtyłaJoseph Ratzingerpapieżekapłaniduchowieństwocywilizacja chrześcijańskajedność europejskaEuropadialognowa ewangelizacjaChristianityevangelizationewangelizacjaArticle