Coyne, Georg V.2023-07-102023-07-102001Analecta Cracoviensia, 2001, T. 33, s. 23-34.0209-0864http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/8993Artykuł w języku angielskim.W porównaniu do przeszłości myśl Jana Pawła II jawi się jako nowa. Nauka jest postrzegana jako partner dialogu. Chociaż encyklika Fides et ratio tylko pośrednio zajmuje się naukami przyrodniczymi, to jednak akceptuje dalszy dialog na temat współpracy nauki z filozofią i teologią w poszukiwaniu ostatecznego sensu, na którym koncentruje się encyklika. Od historycznych korzeni nowożytnej nauki można przejść do nowej fizyki, która zawiera wysoce spekulatywne i uniwersalne elementy. Zrozumienie tych elementów jest konieczne, aby ocenić rolę nauk przyrodniczych w poszukiwaniu ostatecznego sensu. Ponadto istotna nieprzewidywalność w ewolucyjnej historii wszechświata badanego przez naukę rodzi pytanie dotyczące rozumienia nas samych we wszechświecie, a ostatecznie o naszą relację do Boga Stwórcy. W Fides et ratio Jan Paweł II stwierdza, że „ostateczna prawda o życiu człowieka” jest „darem ” oraz że „każda odkryta prawda jest zawsze tylko etapem drogi ku owej pełnej prawdzie” (nr 2). Ponadto w encyklice powtórzył to, co powiedział w Krakowie z okazji 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego: „Przedstawiciele nauk przyrodniczych są w pełni świadomi tego, że poszukiwanie prawdy nawet wówczas, gdy dotyczy ograniczonej rzeczywistości świata czy człowieka, nigdy się nie kończy, zawsze odsyła ku czemuś, co jest ponad bezpośrednim przedmiotem badań, ku pytaniom dającym dostęp do Tajemnicy” (nr 106).enAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/sciencestudynatural sciencesfaithChurchJohn Paul IIpopesclergypriesthooddialogueencyclicultimate meaningUltimate Truthphilosophytheologyphysicsnew physicsnaukanauki ścisłenauki przyrodniczewiaraKościółJan Paweł IIKarol WojtyłapapieżeduchowieństwokapłanidialogFides et ratioencyklikaostateczny sensOstateczna Prawdafilozofiateologiafizykanowa fizykadokumenty KościołaArticle