Buchta, Roman2025-06-262025-06-262005Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, 2005, T. 38 specjalny, s. 39-47.0137-3447https://theo-logos.pl/handle/123456789/32934Artykuł w języku francuskim.Chrystus, objawiając ludziom prawdy królestwa Bożego, bardzo chętnie posługiwał się przypowieściami, które stanowiły doskonały środek do przybliżenia trudnej rzeczywistości nadprzyrodzonej, do ograniczonych możliwości ludzkiego poznania. Pomimo prostoty charakterystycznej dla tej formy przekazu, zawarta w przypowieściach nauka nie zawsze była dla słuchaczy w pełni zrozumiała i wymagała ze strony Jezusa dodatkowego wyjaśnienia. Również dla dzisiejszych odbiorców właściwe zrozumienie nauki przypowieści rodzi pewne trudności, których istnienie staje się jeszcze bardziej oczywiste, gdy uwzględnimy fakt historycznego oddalenia oraz znaczne różnice kulturowe. W ramach dydaktyki katechetycznej konieczne jest więc poszukiwanie skutecznych form przekazu przypowieści. W nurt prowadzonych poszukiwań wpisuje się metoda opracowana przez K. S. Sorgera, profesora teologii katolickiej i pedagogiki na Uniwersytecie w Hanowerze. Zgodnie z założeniami twórcy, obejmuje ona trzy etapy: egzegezę badanego tekstu, jego analizę dydaktyczną, a następnie podanie praktycznych wskazówek metodycznych dla katechezy.frCC-BY-SA - Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkachprzypowieść o faryzeuszu i celnikuprzypowieściprzypowieść ewangelicznaEwangelia według św. ŁukaszaŁk 18BibliaPismo ŚwięteNowy Testamentbiblistykaegzegezaegzegeza biblijnateologiateologia biblijnaParable of the Pharisee and the tax collectorparablesGospel parableGospel of LukeBibleNew Testamentbiblical studiesexegesisbiblical exegesistheologybiblical theologyKarlheinz Sorgerparabole du pharisien et du publicainexégèse bibliqueArticle