Jagodziński, Marek2024-12-022024-12-022022Roczniki Teologiczne, 2022, T. 69, nr 7, s. 125-140.2543-59732353-7272https://theo-logos.pl/handle/123456789/24770The ecological crisis is a huge challenge for humanity because it threatens everyone and the whole world. Theology should develop an appropriate theological model that will make a constructive contribution to the solution of this problem. There are many statements on this subject today, but the most systematic and in-depth vision is brought by the concept of the Eastern theologian John D. Zizioulas. The article is to present first the theological vision of man in the context of ecological threat and the concept of man as a priest of creation. It also requires a different interpretation of the original fall of man. How can the realization of the model of man as the priest of creation liberate creation from its limitations and lead it to survival? What are the implications of man’s priestly function toward creation? The ecological crisis is a cultural crisis connected with the loss of the sacredness of nature. Christianity treats the world as sacred because it persists in a dialectical relation to God, but the rupture of communion with God leads to its annihilation. If we want to save the world and not return to paganism, the Christian approach is the only way to solve the ecological crisis and ensure the survival of creation by including it in the eternal life of God.W obliczu kryzysu ekologicznego John D. Zizioulas proponuje własną wizję relacji człowieka do stworzenia. Najpierw przedstawia antropologię teologiczną, na podstawie której buduje model człowieka jako kapłana stworzenia. Dokonuje reinterpretacji pierwotnego upadku człowieka i ukazuje, że otrzymał on pęd do absolutnej wolności nie dla siebie samego, lecz dla całego stworzenia. Nie ma ono w sobie naturalnych środków przetrwania i zostawione samo sobie będzie poddane śmierci. Jedyną drogą ratunku może być komunia stworzenia z wiecznym Bogiem, co wymaga jednak transcendencji poza ograniczenia stworzenia. Bycie osobą wymaga od człowieka, by obejmował w sobie całość stworzenia. Pęd ku wolności implikuje włączenie w jego działanie całego świata, a jeśli wszystko, co ucieleśnia się w nim, ma przetrwać, musi zostać odniesione ku Bogu. W przeciwnym przypadku osoba ludzka pozostanie tragiczna i niespełniona, a w końcu stworzenie stanie się przedmiotem naturalnej śmiertelności. Idea człowieka, jako kapłana stworzenia, nadaje ekologii wymiaru kulturowego w najgłębszym znaczeniu, który oznacza wzniesienie świata nawet ku wieczności, a sens ekologii ulega głębokiej przemianie i oznacza respektowanie natury nie z powodu obawy przed jej zniszczeniem, lecz ze względu na miłość do niej. Kryzys ekologiczny jest kryzysem kultury i związany jest z zagubieniem sakralności natury. Tylko podejście chrześcijańskie może zapewnić stworzeniu przetrwanie poprzez włączenie go dzięki człowiekowi – jako kapłanowi stworzenia – w komunię z Bogiem.plCC-BY-NC-ND - Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnychcreationcrisis of creationpriest of creationtheological ecologyecologytheologyczłowiekstworzeniekryzys stworzeniakapłan stworzeniaekologia teologicznaekologiateologiaJohn D. ZizioulashumanArticle