Sadowski, Michał2025-07-012025-07-012012Studia Oecumenica, 2012, T. 12, s. 241-256.1643-2762https://theo-logos.pl/handle/123456789/33081Artykuł w języku angielskim.Problem poznania Boga, właściwej metody i języka teologicznego zajmowały ważne miejsce w arabskiej literaturze chrześcijańskiej okresu Abbasydów. Z jednej strony ta transcendentna rzeczywistość jest niepoznawalna i niedająca się wyrazić słowami, z drugiej natomiast, jest ona uchwytna dla człowieka poprzez wiarę, pobożność i bojaźń. Autorzy arabscy upatrują szansę na poznanie Boga zarówno w orzeczeniach apofatycznych, jak i katafatycznych, korzystając przy tym ze spuścizny, jaką wypracowała teologia grecka. Pozytywne orzeczenia o poznaniu Boga znajdują swój wyraz w stosowanych analogiach, czyli obrazach zaczerpniętych z natury. Negatywny wymiar tego poznania jest zazwyczaj wyrażony w świadomości o niedoskonałości poznania jako takiego, oraz dystansu, jaki dzieli Stwórcę od stworzenia. Analogie wiodły prym w przybliżeniu problematyki dogmatu o Wcieleniu i o Bogu Trójjedynym, pełniąc funkcję edukacyjną dla chrześcijan oraz będąc argumentem w polemice z muzułmańskimi adwersarzami. Oprócz tego, analogie odegrały ważną rolę jako nośniki powstającej wówczas terminologii teologicznej po arabsku.enCC-BY-NC-SA - Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Na tych samych warunkachBógpoznanie Bogateologiadyskurs teologicznyjęzyk teologicznyarabska literatura chrześcijańskaGodcognition of Godtheologytheological discoursetheological languageArabic Christian literatureArticle