O’Donovan, Oliver2024-10-302024-10-302019Roczniki Teologiczne, 2019, T. 66, nr 3, s. 17-31.2543-59732353-7272https://theo-logos.pl/handle/123456789/22809Artykuł w języku angielskim.The wide appeal of Veritatis Splendor lay in its Augustinianism. Two Augustinian themes predominate in Wojtyła’s thought, one derived from Max Scheler, the other from Henri de Lubac and the nouvelle théologie. The unity of being and the good is the basis on which he can reassert the ontological integrity of the personal agent. The priority of divine grace in leading the human agent to moral fulfilment directs his thinking about the conscience as an inner dialogue with God. All moral self-awareness depends on that encounter, while the continuity of the person makes possible the accrual of moral experience.Wielkie uznanie dla encykliki Veritatis splendor zrodziło się z jej augustynizmu. W myśli Wojtyły dominują dwa augustyńskie motywy, jeden zaczerpnięty z Maxa Schelera, drugi z Henri de Lubaca i nouvelle théologie. Jedność bytu i dobra to podstawa, na której potwierdza on integralność ontologiczną osobowego podmiotu działania. Pierwszeństwo łaski Bożej, prowadzącej człowieka jako podmiot działania do moralnego urzeczywistnienia, kieruje jego myśleniem o sumieniu jako wewnętrznym dialogu z Bogiem. Cała moralna samoświadomość zależy od tego spotkania, natomiast ciągłość osoby umożliwia rozwój moralnego doświadczenia.enCC-BY-NC-ND - Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Bez utworów zależnychAugustinianismKarol WojtyłaJohn Paul IIMax SchelerpersonconscienceHenri de LubacGaudium et spesself-transcendenceVeritatis splendorpopesphilosophytheologyethicsJohn Paul II’s ethicsaugustynizmJan Paweł IIosobasumienieautotranscendencjapapieżefilozofiateologiaetykaetyka Jana Pawła IIArticle