Villar, José Ramón2025-05-122025-05-122010Studia Oecumenica, 2010, T. 10, s. 55-69.1643-2762https://theo-logos.pl/handle/123456789/31491Artykuł w języku hiszpańskim.Idea „uczestnictwa” oznacza partia liter habere, częściowe posiadanie doskonałości, którą ktoś posiada w stopniu całkowitym. Uczestnictwo dotyczy sposobu – szczególny, ograniczony i niedoskonały – w jaki się posiada doskonałość, która w sposób całkowity znajduje się w podmiocie subsystującym. Kościół założony przez Chrystusa jako widzialna instytucja trwa – subsistit – w Kościele katolickim w sposób własny i szczególny, to znaczy w pełni; natomiast Kościoły i Wspólnoty kościelne odłączone uczestniczą w eklezjalności, która istnieje (subistit) w Kościele katolickim. Anomalia separacji chrześcijańskiej bazuje właściwie na tym, iż to, co znajduje się instytucjonalnie poza Kościołem katolickim – Kościoły i Wspólnoty kościelne – uczestniczy w jedynej sakramentalności Kościoła Chrystusa. Jako odmienne instytucje wyznaniowe, Kościoły i Wspólnoty kościelne oddzielone, znajdują się poza Kościołem katolickim, ale sakramentalność Kościołów i Wspólnot kościelnych oddzielonych pozostaje sakramentalnością jedynego podmiotu, w którym trwa od swego początku Kościół Chrystusa: gdzie istnieje w pełni eklezjalność, tam istnieje pośrednictwo uczestniczące w pełnej eklezjalności, która znajduje się w Kościele katolickim.esCC-BY-NC-SA - Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne - Na tych samych warunkachKościółKościoły chrześcijańskiewspólnoty kościelneseparacja chrześcijańskaseparacja od Stolicy ApostolskiejeklezjalnośćChurchChristian Churchesecclesial communitiesChristian separationseparation from the Holy SeeecclesialityIglesiaIglesias cristianascomunidades eclesialesseparación cristianaseparación de la Santa SedeeclesialidadArticle