Balák, René2024-03-152024-03-152010Roczniki Teologii Moralnej, 2010, T. 2(57), s. 91-108.2081-1810http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/14265Artykuł w języku słowackim.Nowe formy kulturowe, z których wynikają nowe sposoby rozumowania i postępowania moralnego, rodzą pytanie o nowe drogi, po jakich będzie kroczyć doskonalenie oraz szerzenie kultury. Czasy współczesne są nacechowane znamionami czegoś dramatycznego, ponieważ rozdźwięk pomiędzy Ewangelia i kulturą jest niewątpliwie dramatem moralnym obecnej epoki historycznej. Niektórzy zaczynają sobie uświadamiać, choć tylko częściowo, istotę tego dramatu duchowego. Aktywność społeczna w dziedzinie kultury jest jednak często ukierunkowana na tworzenie globalnego uniformizmu w kulturze, co dzieje się za pomocą środków masowego przekazu i tym samym uniemożliwia się rozwój osoby ludzkiej oraz narodu. Właśnie kulturowa tożsamość narodowa, która umożliwia prowadzenie wzbogacającego dialogu z innymi narodami, jest w sposób wyrafinowany uciskana poprzez różne działania w wymiarze polityki, gospodarki czy systemu prawa. Posłannictwo chrześcijan w dziedzinie kultury w trzecim tysiącleciu jest uwarunkowane odpowiedzialnym rozróżnianiem oraz poznaniem w kairologicznym kontekście znaków czasu. W signa temporis obecne jest wezwanie moralne adresowane do chrześcijan, by swoje zaangażowanie skupiali wokół osoby ludzkiej, która jest podmiotem, centrum oraz drogą kultury, w kontekście integralnej formacji i rozwoju wzniosłej godności osobowej posiadającej także charakter transcendentalny. Posłannictwo chrześcijan, mające charakter wolnej odpowiedzi, człowieka na wezwanie moralne, jest w sposób immanentny złączone z moralnością, która przejawia się poprzez kulturę oraz która powinna być w zgodzie z chrześcijańską koncepcją aksjologiczną głoszącą dążenie człowieka do dobra. Uobecnienie Boga w tej dziedzinie umożliwi ponownie położenie moralnego fundamentu o charakterze chrześcijańskim, na którym będzie można budować kulturę europejską jako jedność w jej bogatej różnorodności kulturowo-terytorialnej, która jest wynikiem indywidualnego zrozumienia i przyjęcia chrześcijaństwa przez różne narody Europy. Chrześcijański wymiar w kulturze obecnie oznacza tyle co szacunek do każdego podmiotu w tej dziedzinie. Komunikacja międzyosobowa w obszarze kultury powinna prowadzić do rzeczywistego i pożytecznego dialogu pomiędzy różnymi grupami i narodami lub też jednostkami w kontekście rzeczywistego celu formacji, którym jest dobry człowiek. Odnowiona kultura chrześcijańska może pomóc przy zwalczaniu obecnych problemów właśnie dzięki głębokiej więzi wewnętrznej, która w chrześcijaństwie łączy narody europejskie. Dialog wielokulturowy, będący przejawem szacunku wobec tożsamości kulturowej każdego podmiotu, jest drogą dążenia do Dobra najwyższego w doczesnej i ponadczasowej dymensji życia kulturowego osoby ludzkiej, której pochodzenie jest częściowo zakorzenione także w kulturowym patrymonium narodu. Chrześcijanie zatem w swoim posłannictwie moralnym powinni mieć na uwadze kulturę, jako integralną część całości, którą jest życie ludzkie w jego wymiarze indywidualnym i społecznym, gdzie jest jednostka formowana dzięki wpływowi kultury, przy czym kultura tworzona jest poprzez każdą jednostkę, w kierunku ewangelicznego ideału dobrego człowieka. Wybrane aspekty zaangażowania chrześcijan skupiają się wokół niektórych fundamentalnych predyspozycji i wymiarów zadośćuczynienia posłannictwu chrześcijan wynikającemu z życiowej postawy wiary, która uzdalnia człowieka do tego, by być dobrym.otherAttribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/posłannictwo chrześcijanaktywność społecznakulturakomunikacja międzyosobowadialog międzykulturowydialogspołeczeństwoposłannictwochrześcijanieChristian missionsocial activismcultureinterpersonal communicationintercultural dialoguedialoguesocietymissionChristiansposlaní krest’anovsociálny aktivizmuskultúramedziľudská komunikáciamedzikultúrny dialógdialógspoločnosťposlaniekresťaniatrzecie tysiącleciethird millenniumArticle