Ratzinger, Joseph2024-09-062024-09-062019Communio, 2018, R. 38, nr 2 (202), s. 5-18.0208-7995http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/20456W eklezjologii, czyli nauce o Kościele, operuje się sformułowaniami paradoksalnymi, mianowicie, że jest on Kościołem świętym (Ecclesia sancta) i Kościołem świętych (Ecclesia sanctorum), a jednocześnie także Kościołem grzeszników (Ecclesia peccatorum), a nawet niekiedy Kościołem grzesznym (Ecclesia peccatrix). Przy tym występuje niekiedy pogląd, że „Kościół świętych” oznacza dążenie do świętości sakramentalnej i moralnej jedynie hierarchii, zakonników, osób konsekrowanych i uczestniczących w instytucjonalnym życiu Kościoła, a nie odnosi się do świeckich wiernych, co sugeruje, jakoby oni nie stanowili Kościoła świętych, jak to było w czasach apostolskich, a nawet jakoby to oni stanowili jakąś warstwę, gdzie szerzy się i może się szerzyć grzech. Dlatego Joseph Ratzinger może spuentować całość problematyki w jakże trafnym i pięknym stwierdzeniu: „Kościół, święty i grzeszny Kościół, jest świadectwem i rzeczywistością zawsze niepokonalnej łaski Boga, Jego coraz większej łaskawości, którą nas kocha z całą tą naszą niegodziwością. Właśnie w swej słabości Kościół jest i pozostanie Ewangelią Boga, dobrą nowiną o zbawieniu, które przerasta całe nasze rozumienie i oczekiwanie”.plAttribution-ShareAlike 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/Kościół świętychKościół grzesznikówkrytyka KościołaodnowaChurch of saintsChurch of sinnerscriticism of Churchrevivalodnowa KościołaChurch renewalświęcigrzesznicysaintssinnerseklezjologiaecclesiologyKościółChurchArticle