Bolińska, Marta2025-10-162025-10-162025Kultura-Media-Teologia, 2025, nr 62, s. 74-87.2081-8971https://theo-logos.pl/handle/123456789/37655Celem artykułu jest przypomnienie i analiza oryginalnego słuchowiska J. Domagalika „Andante con speranza” (1985) pod kątem obecności w nim wyraźnych znaków sztuki radiowej. Eksplikacja radiowego spektaklu według koncepcji Michała Kaziowa pozwala na konstatację, że słuchowiska oryginalne mają duży potencjał audialny i awizualny, który sprzyja skupianiu się na efektywnym działaniu kodu audytywnego kształtującego wyobraźnię odbiorcy, gdzie głos ludzki staje się najważniejszym narzędziem komunikacji. Dominująca w przedstawieniu sfera foniczna odsłania bogactwo radiowego tworzywa, które kształtuje dramaturgię słuchowiska.The aim of this article is to recall and analyze the original radio play by J. Domagalik “Andante con speranza” (1985) in terms of the presence of clear signs of radio art. The explication of a radio show according to the concept of Michał Kaziow allows us to state that the radio show originals have a great audio-visual potential, which favors focusing on effective the action of the auditory code shaping the imagination of the receiver, where the human voice becomes the most important communication tool. The dominant sphere in the performance phonics reveals the richness of radio signals that shape the dramaturgy of the radio show.plCC-BY-ND - Uznanie autorstwa - Bez utworów zależnychgłossłowogest fonicznyaudialnośćradioaudycje radioweJanusz Domagalikkomunikacja„Andante con speranza”słuchowisko radiowevoicewordphonic gestureaudialityradio broadcastscommunicationradio playArticle