Granados, José2024-08-292024-08-292014Communio, 2014, R. 34, nr 4 (188), s. 88-103.0208-7995http://theo-logos.pl/xmlui/handle/123456789/20113Artykuł w języku angielskim. Tłumaczenie C.M. Neulieb.Jednym ze schematów uporządkowania sakramentów było spojrzenie na nie jako na lekarstwa przeznaczone na różne rany ciała i ducha upadłego człowieka. Jeśli sakrament może być lekarstwem nie tylko dla duszy, ale dla całej osoby, włączając w to jej ciało, jej czas, jej relacje, to ten punkt widzenia daje nam teologiczny klucz do zrozumienia zarówno sakramentów jak i samego zdrowia. Tylko ktoś, kto wie, co to jest sakrament, może zrozumieć, co to jest zdrowie, ale także istota sakramentu będzie dostępna tylko dla osoby, która rozumie zdrowie. Zdrowie nie może być definiowane tylko w relacji do ciała. Zdrowe ciało to ciało otwarte na osobiste spotkania i relacje, a w końcu na pierwotną tajemnicę życia. Jest to zatem „ciało sakramentalne”, ponieważ jest zdolne objawić misterium osoby, która jest ukonstytuowana w relacji do świata, do innych, do Boga. W tym świetle choroba jawi się jako swoisty „anty-sakrament”. Sakramenty, tak wymowne już w swoich cielesnych znakach (woda, chleb, wino, olej itd.), włączają nas w Ciało Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. W Nim odnajdujemy nie tylko równowagę ciała i duszy, ale także równowagę naszej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Dlatego ekonomia sakramentalna jest ekonomią „zdrowego ciała”, którym jest Ciało Chrystusa. To Ciało zawiera w sobie misterium zdrowia: przyjęte od Ojca, ofiarowane za innych, jest zdolne do tworzenia relacji, komunii, aż po oblubieńczy dar, który rodzi nowe życie.plAttribution-ShareAlike 3.0 Polandhttp://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/teologiatheologybodyJesus ChristhealthillnessmedicinepersonsacramentssoulchorobaJezus ChrystusciałoduszamedycynaosobasakramentyzdrowienieśmiertelnośćimmortalityArticle