Synod ‒ the ‘Common Way’. Remarks on the Roman Catholic-Anglican Dialogue

Abstract

Przez dwa tysiąclecia synodalność była nieodłącznym elementem życia Kościoła, choć dokonywała się z różną intensywnością na przestrzeni wieków. Rozwijające się osobno od 1535 r. wspólnoty anglikańska i rzymskokatolicka w ostatnich wiekach utrwaliły nieco odmienny model synodalności (oraz jej odmian: koncyliarności i kolegialności). W łonie Wspólnoty Anglikańskiej synody zostały zinstytucjonalizowane jako trwały element struktury kościelnej. Kościół rzymskokatolicki nie zaprzestał odbywania synodów, choć akcent w posłudze pasterzowania przesuwał się coraz bardziej w stronę prymacjalności papieskiej. Sobór Watykański II otworzył szerzej drzwi dla kolegialności biskupiej i dla promocji życia synodalnego na wszystkich szczeblach organizacji kościelnej. Życie synodalne Kościoła stało się jednym z tematów toczonego od wielu lat dialogu katolicko-anglikańskiego i przedmiotem obrad Międzynarodowej Komisji anglikańsko-rzymskokatolickiej (ARCIC). W dokumentach ARCIC synodalność odnajduje swój głęboki sens i jest pojmowana jako „odbywanie wspólnej drogi wierzących z Chrystusem” Wśród teologicznych osiągnięć dialogu należy wymienić umieszczenie prymatu w kontekście synodalności, co jest szczególnie istotne na szczeblu uniwersalnym i dotyczy relacji między papieżem a Kolegium Biskupów. Warty podkreślenia jest również postulat rozwijania w danej wspólnocie słabiej wykształconej formy autorytetu w Kościele: synodalności w Kościele rzymskokatolickim i prymacjalności we Wspólnocie Anglikańskiej.