Barmherzigkeit-Gottes-Frömmigkeit nach der heiligen Faustina Kowalska. Im Kontext der Lehre von Johannes Paul II und Benedikt XVI

Abstract

Nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia przekazane przez św. Faustynę Kowalską w jej „Dzienniczku” jest mocno osadzone w teologii Miłosierdzia Bożego czasów, w których żyła Mistyczka z Krakowa. Ukazuje ono miłosierdzie jako „największy przymiot Boga”, to znaczy wsobny atrybut Boga, który objawia swoją miłość wobec świata i człowieka jako miłość darmo daną, czyli miłosierdzie. Jan Paweł II podejmując temat miłosierdzia Bożego w encyklice Dives in misericordia, przyjmuje perspektywę historii zbawienia, ukazując bogactwo Bożego Miłosierdzia objawionego na Synaju (Księga Wyjścia), a przede wszystkim w Osobie Jezusa Chrystusa. Kanonizując Siostrę Faustynę (Rzym 2002), stawia nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia jako propozycję, przez którą każdy człowiek może otworzyć się na Boga. W 2002 roku podczas pielgrzymki do Ojczyzny Jan Paweł II zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu. Do nauczania na temat Bożego Miłosierdzia nawiązuje Benedykt XVI, szczególnie w swoich wystąpieniach z okazji Święta Miłosierdzia.