Reinterpretacja nauki o usprawiedliwieniu w katolickiej charytologii

Abstract

Historia Kościoła pokazuje, że dogmaty zdefiniowane na soborach były raczej punktem wyjścia niż końcem interpretacji Objawienia w Kościele. W epoce patrystycznej nie tylko teologowie, ale cały Kościół brał udział w dochodzeniu do właściwej interpretacji wiary. W odniesieniu do wczesnych soborów recepcja współdecydowała o samej treści orzeczeń, o ich prawdzie lub fałszu. W okresie przedkonstantyńskim istniał już zwyczaj, wedle którego autorytatywne orzeczenia synodu jednego Kościoła lokalnego były uznawane i przyjmowane przez inne Kościoły. Przykładem może być synod antiocheński z 268 roku. Był to pewien rodzaj recepcji bezpośredniej ze strony Kościołów, które wprost nie uczestniczyły w podejmowaniu decyzji, a jednak uznawały ją za swoją i stosowały się w praktyce do jej wymagań. W dziejach wczesnego chrześcijaństwa znane są również fakty krytycznego ustosunkowania się do orzeczeń soborowych i synodalnych. Prowadziło to albo do ich częściowej modyfikacji albo do całkowitego zakwestionowania i braku recepcji, przykładem może być synod efeski z 449 roku. W krytycznej recepcji mogły się zatem krystalizować poszczególne tematy o istotnym znaczeniu dla nauki i życia Kościoła. Reinterpretacji, zwłaszcza po podpisaniu w 1999 roku Wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu, wymaga katolicka charytologia.The Church’s history shows that the dogmas defined in the councils were rather a starting point than the end of the interpretation of Revelation in the Church. In the Patristic period, not only theologians, but the entire Church participated in reaching of appropriate interpretation of the faith. Regarding the early councils, reception co-decided about the very content of rulings, about their truth or falsehood. In the pre-Constantine period of time, there was a custom according to which the authoritative rulings of the synod of one local Church were recognized and accepted by other Churches. An example may be the Antioch synod from 268. It was a kind of direct reception from the Churches, which did not participate directly in the decision-making process, but after all regarded it as their own and abided by its requirements in practice. In the history of early Christianity, the facts of a critical attitude to the conciliar and synodal rulings are also known. This led either to their partial modification or to total challenge and lack of reception, an example may be the Synod of Ephesus from 449. In critical reception could, therefore, be crystallized particular topics of vital importance to the teaching and life of the Church. The reinterpretation, especially after the signing of the Joint Declaration on the teaching of justification in 1999, requires Catholic charytology.