Celem niniejszego eseju nie jest wystosowanie kolejnego apelu o integrację teologii chrześcijańskiej i ewolucji naukowej. Czas takich syntetycznych wysiłków minął i już nie wróci. Interesują mnie raczej warunki mądrościowe dla możliwości dialogu między nauką teologii a naukami przyrodniczymi. Przede wszystkim chciałbym dostrzec nieuchronnie „a-kosmiczny” światopogląd obecnej epoki. Wyuczony dialog między teologami a naukowcami jest zupełnie bezużyteczny, jeśli nie ma praktycznych środków postrzegania postaci Chrystusa jak postaci świata. Nie ma nauki ani uprzywilejowanej wiedzy (nawet Pisma Świętego czy Tradycji nauczania Kościoła), która sama z siebie doprowadzi do końca nasze oczekiwanie na kosmicznego Chrystusa.
