W klimacie ponowoczesności teologia natrafia na wyzwania, które ogniskują się wokół jej tezy o istnieniu prawdy i roszczeniu do jej poznawania. Za G. Vattimo ponowoczesność daje się scharakteryzować jako „osłabienie myślenia” i „osłabienie istnienia”. Wobec łatwej krytyki ponowoczesnego nihilizmu prowadzonej z pozycji teologicznych Vattimo podsuwa myśl, że „słabe myślenie” jest właściwe chrześcijańskiej wierze w kenozę Boga, ale też podtrzymuje przekonanie o zobowiązaniu do prawdy w procesie interpretacji. W kontekście poszukiwań G. Vattimo oraz w dyskusji z poglądami R. Rorty’ego artykuł zmierza do tezy, że religijne świadectwo, pozbawione „mocnej metafizyki”, może wyrażać swoją racjonalność przez „rozumną służbę”, która broni bliźniego przed odzierającą go z godności grą sił, wynikłą z ponowoczesnej redukcji etosu na rzecz pragmatyki.
