Studia Diecezji Radomskiej, 2019, t. 11

Przeglądaj

Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1

Komunijne oblicze śmierci człowieka
Jagodziński, Marek (Wydawnictwo Diecezji Radomskiej AVE, 2019)
Śmierć jest końcem życia człowieka, a podstawową przesłanką jej rozmienia jest obraz człowieka. Chrześcijańska tradycja przejęła z pewnymi modyfikacjami antropologię grecką i dlatego w Kościele przyjęła się koncepcja śmierci jako oddzielenia duszy od ciała, a życia po śmierci jako dalszego istnienia duszy pozbawionej ciała. Taki obraz człowieka był jednak obcy Staremu Testamentowi, który pojmował człowieka całościowo. Bóg tchnie w człowieka życie i w śmierci je odbiera. Człowiek zmarły zstępował do Szeolu i nie było pewności, że Boże panowanie przenosi go do nowego życia. Nowy Testament przejął zasadniczo całościowy obraz człowieka ze Starego Testamentu, ale dokonał jego transformacji w oparciu o wydarzenie Chrystusa. Śmierć zrywa relacje życiowe i dlatego można ją pojmować jako brak relacji i zerwanie komunii. Chrystus jednak skruszył moc śmierci i otworzył nam nadzieję jej przezwyciężenia, stąd św. Paweł umieranie chrześcijanina nazwał „umieraniem w Panu” (Rz 6,8), które umożliwia przejście do komunii z Bogiem. Dlatego śmierć nosi także wymiary jednostkowej paruzji, ale wszyscy zmarli zostaną przyjęci do istniejącej uprzednio wspólnej „przestrzeni życia” zbawienia i „włączeniu” w wielką komunię świętych.