Zarzycki, Stanisław T. (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2018)
Artykuł podejmuje zagadnienie darów hierarchicznych i charyzmatycznych od strony teologicznej, eklezjologicznej, teologiczno-duchowej i duszpasterskiej. Wychodzi od ponownego odkrycia charyzmatu podczas Soboru Watykańskiego II i śledzi pokrótce rozwój jego teologii po Soborze, nie tylko w nurcie życia konsekrowanego. Następnie przypomina jego usytuowanie w eklezjologii komunijnej. W zasadniczej części swego artykułu autor rozpatruje rolę charyzmatów w budowaniu wspólnoty Kościoła przez zakonników, kapłanów i świeckich. Uwzględnia ich związek z miłością – największym darem Ducha. Po wyjaśnieniu wzajemnej relacji pomiędzy communio i missio Kościoła, przechodzi do ukazania roli charyzmatów w urzeczywistnieniu misji ewangelizacyjnej przez duchownych, zakonników i świeckich. Ukazuje też ukierunkowanie charyzmatów na głębszy udział wiernych w sakramentach świętych.
