Przeglądaj wg Autor "Bokwa, Ignacy"

Teraz wyświetlane 1 - 9 z 9

Czy chrześcijaństwo ma przyszłość?
Bokwa, Ignacy (Papieski Fakultet Teologiczny we Wrocławiu, 2001)
Elementy personalizmu – podmiotowość i indywidualność – w postmodernistycznej dyskusji filozoficznej
Bokwa, Ignacy (Uniwersytet Szczeciński, 2012)
Postmodernity has made a fundamental calculation of the Enlightenment and modern concepts of subjectivity and individuality. The Enlightenment was associated with hope of finding a fixed anchor of interpreting and shaping the world in an autonomous subject. It was to the Enlightenment and modernity not only a center of power capable to take over the world, but actually performing this work on the road to subjugate the natural world through science and its use in the technology. Although the postmodern subject is an individual, it no longer carries the strength of transcendental generality. It seems to be shaped only by speech and communication systems in which they live. Under the conditions of postmodernity, a man is not so much a man in the middle of a homogeneous history, focusing on self-determining identity, but he lives in a situation of patchwork made up of multi-faceted, heterogeneous stories. The social form of life seems to be primarily empty space, which opens up more and more differential community. The space of social existence of a subject is gradually filled by unable to mutual agreement elements of different traditions and the resulting side effects. The place of clear- to this moment- reality, starts to be filled by the incomprehensible shape remains of previous life. The result of these processes is the inability to build in conditions of postmodernity, a coherent identity of one’s own biography as an unbroken unity. Under the conditions of postmodernity, a man lives in a situation of increasing drama of his life story. Individualization of the worlds of life imposes on an individual an increasing obligation of interpretation and integration. It consists of daily necessity for determining, shaping your life, step by step. New grammar, which allows this life to be re-read and "invented" must stand by it.
Ks. Marek Jagodziński, Antropologia komunijna, Wydawnictwo KUL, Lublin 2015, ss. 190.
Bokwa, Ignacy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)
Marek Jagodziński, Antropologia komunijna (Lublin: Wydawnictwo KUL, 2015), pp. 190.
Bokwa, Ignacy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)
Maryja jako paradygmat teologii
Bokwa, Ignacy (Wydział Teologiczny w Tarnowie, 2005)
Nadzieja powszechnego zbawienia jako postać Bożego Miłosierdzia
Bokwa, Ignacy (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2016)
The article raises the issue of hope of universal salvation, which is not knowledge, certainty about the ultimate faith of man after death, but only hope based on God’s revelation contained in the Holy Bible. A Swiss Catholic theologian, Hans Urs von Balthasar (1905-1988), undertook in the twentieth century the matter of hope for salvation. A Lublin ecumenist Wacław Hryniewicz (born in 1936) has been dealing with this issue in Poland for many years. This article discusses synthetically the views of both theologians in a mutual relationship. Both of them refer to the Bible talking about God as love. Such an image of God is incompatible with the vision of eternal hell as a punishment without prospects for improvement and conversion of man. The argumentations concern the philosophical and theological nature of man as a being of freedom. It also refers to the testimonies of Christian mystics and saints in favour of hope of universal salvation. This idea is located in the concept and reality of God’s mercy and converges with it.
Podstawowe aspekty teologii narracyjnej w świetle refleksji systematycznej
Bokwa, Ignacy (Uniwersytet Szczeciński, 2013)
Teologia narracyjna wywodzi swoją nazwę od narrare (łac. opowiadać). Jest to nowoczesna próba odnowienia teologii chrześcijańskiej jako teologii religii historycznej, która nie tylko ma coś do przekazania w postaci pisemnie utrwalonych reguł wiary, ale ma także wydarzenia do opowiedzenia. Wyzwalając się od abstrakcyjnych stwierdzeń doktrynalnych, teologia narracyjna odnajduje swoją duchową ojczyznę w biblijnych i innych religijnych opowiadaniach. Teologia narracyjna zapobiega wszelkim dążeniom do oderwania teologii od życia i kultu, potrzeba jej jednak krytycznych zasad umożliwiających ustalenie znaczenia i prawdy. Wśród chrześcijan wschodnich narracyjny wątek w teologii ocalał w liturgii i ikonach. Prekursorami teologii narracyjnej byli dwaj niemieccy teologowie – Johann Baptist Metz i Harald Weinrich. Teologia narracyjna zwraca uwagę na fakt, iż uobecnienie zabitego Jezusa jako żywego Mesjasza dla konkretnego człowieka czy też danej ludzkiej wspólnoty nie może następować w oparciu o rozumową argumentację czy historyczną dokumentację, gdyż pojawia się problem przerzucenia mostu pomiędzy tamtymi historycznymi wydarzeniami a obecną sytuacją. Teologia narracyjna doskonale wyczuwa ducha czasu. Słusznie dostrzega ona, iż nieodwołalnie skończył się czas przekazywania wiary w postaci suchych, dogmatycznych formuł. Katecheza i duszpasterstwo powinny dzisiaj bardziej niż dotychczas wychodzić od zsekularyzowanej, światopoglądowo pluralnej sytuacji rozmowy z adresatem swojego przesłania. Chodzi o umiejętność obchodzenia się z teologią symboliczno-opowiadającą jako sposobem podejścia do chrześcijańskiej tradycji. Zdolność tego rodzaju jest istotna dla wszystkich, którzy chrześcijańską tradycję pragną artykułować w dobie kulturowej ponowoczesności. Dla człowieka początku XXI wieku Jezus z Nazaretu nie jest w pierwszym rzędzie ani konkretnym, historycznym człowiekiem, z którym od ponad dwóch tysięcy lat łączą go osobiste odniesienia, ani też nie jest godnym uwielbienia Bogiem. Obie te właściwości muszą dopiero ukazać się w pełnym blasku w trakcie duszpasterskiej i katechetycznej pracy. W zsekularyzowanym społeczeństwie każdy człowiek musi ciągle na nowo znajdować i przebywać drogę od fenomenu Jezusa z Nazaretu (jako przekazanej drogą tradycji postaci religijnej) ku zbawczo-pocieszającemu uobecnieniu tego Jezusa jako Mesjasza oraz Jego życia i Jego świata. Spotkanie, obecność Jezusa, stanowią doświadczenie Boga, które nie może zostać utrwalone, lecz musi być ono niejako wydobyte z każdej fazy życia oraz z każdej egzystencjalnej sytuacji życiowej. Teologia narracyjna podejmuje śmiałą próbę ogarnięcia całości chrześcijańskiego przekazu z perspektywy ludzkiego doświadczenia egzystencjalnego. Wynikiem tej próby jest nowa struktura nadana chrześcijańskiej tradycji. Za zasadnicze elementy składowe projektu teologii narracyjnej należy uznać teologiczno-systematyczne wyjaśnienie opowiadania jako nakierowanego na zagadnienie czasu (J.B. Metz), na ile opowiadanie w swej istocie mierzy się z problematyką czasu (P. Ricoeur), jak również interdyscyplinarność opowiadania, w którym – podobnie jak w żydowsko-chrześcijańskim opowiadaniu – krzyżują się historyczne i fikcyjne sposoby opowiadania, prowadząc dialog z historiografią i teorią literatury. Do tego dochodzi kwestia relacji opowiadania do argumentacji; jeśli opowiadanie rzeczywiście wykazuje semantyczną, innowacyjną i teoriopoznawczą jakość (P. Ricoeur), to czy można o nim stwierdzić, że może ono także stanowić prymarny materiał dla dalszej teologicznej dyskusji. Teologia narracyjna nie jest bynajmniej projektem skończonym, wymaga bowiem jeszcze dalszego doprecyzowania i rozbudowy. Należy na przykład rozważyć problem relacji pomiędzy narracyjną strukturą głębi żydowskochrześcijańskiej tradycji a gatunkami opowiadania, jakie znajdujemy w tekstach biblijnych i teologicznych. Ze swoim konceptem otwartego opowiadania teologia narracyjna stawia istotne pytanie pod adresem koncepcji zamkniętego objawienia. Teologię narracyjną można rozumieć jako szansę odnowienia ciągle jeszcze żywego projektu teologii hermeneutycznej, a więc teologii żywo zainteresowanej wyjaśnianiem, przekładaniem, czynieniem bardziej zrozumiałymi tekstów – w znaczeniu formuł i symboli wiary – teologii pojmującej swoją istotę jako sztukę i naukę wyjaśniania i wykładania tekstów.
Teologia a obraz współczesności
Bokwa, Ignacy (Uniwersytet Szczeciński, 2012)
Visual theology is a new field of theological reflection, and as such, must apply for a determination of its status, which is its subject and method. This article focuses on the methodological aspects of the problem. The first part of the elaboration is dedicated to contemporary definitions of theology considered in the context of visual theology. Theology, in its basic meaning, is the science of God and the relationship between God, men and the world, as well as a set of science which explains contents of religious belief (including the dogmas). Faith in divine revelation is the main source of theology. The very name „visual theology” evokes a number of questions concerning, for example, the transition from verbal structure to structure of a picture. There is no doubt that theology is, was, and will remain a reality of intellectual reflection. However, it should read the signs of the times, among which the foremost place seems to be occupied by a tendency to dominate the culture of the image. Since the image is the work of men and it tells about its author, it may be a source of theological recognition. Such an image is the one of modernity that visual theology should read and interpret. Enlightenment domination of reason, freedom, understanding of time as history, secularization, an individual and individualization, an institution, relativism, tolerance and sociological changes are all together components of the image of contemporaneity and as such are mentioned in the article.
Zbawienie jako dramat w teologii Hansa Ursa von Balthasara
Bokwa, Ignacy (Wydawnictwo Pallottinum, 2020)
The aim of this article is to show the mystery of salvation that Jesus Christ brought in the category of drama in the light of the theology of the Swiss theologian Hans Urs von Balthasar. Balthasar knows the criticism of the usefulness of theatrical categories expressed by F. Dürrenmatt for the theological attempt to express the drama of God and human being. The drama genre that the Basel theologian refers to is a form of art that is not adjusted to a time in which people live without regard to good and evil, and the whole undertaking is outdated and therefore not very promising. The bold attempt taken by Balthasar to open up the world of the dramatic theater for Christian theology deserves the utmost attention.