Przeglądaj wg Autor "Dullak, Kazimierz"

Teraz wyświetlane 1 - 17 z 17

Ceremonie pogrzebowe w polskim ustawodawstwie synodalnym przełomu XX i XXI wieku
Dullak, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2009)
The death of man always raised among people agitation. Christian approach to this breakthrough event in the life of each human being, gave rise to the need to remain in prayer, while addressing bury human remains. Both elements are combined in a ceremonial funeral. It is often, at least in the Polish reality, religious rite. In this rite Catholic Church has many forms. The selection of forms is the tradition of the region, from a religious commitment to the deceased for his age and other factors which are taken into account when determining the funeral order. The various Polish dioceses, synods by the turn of the twentieth and twenty-first century, moved to a greater or lesser extent, issues related to funeral ceremonies. Most space is devoted to comment on tasks such as pastors and families of the deceased. These issues are not recorded in the books of liturgical rite of the funeral, so meeting the practical needs of the synodal legislators. Get all the ceremonies which they pass, the determination of the celebrant and the other person liturgical sets out details of funeral ritual. A very important issue raised in the synodal rights, was to refuse the funeral. In what instances a decision should be made of the strong, though painful for the pastors, the total deprivation of a religious funeral the deceased person, in which case, you can take part in the form of reduced to only one station. It is hoped that the statement of standards of interest to use in the matter, will contribute to a more creative approach to the development of synodal law in the future. It means, in the dioceses where the synods take place or have them scheduled.
Chrzest dzieci rodziców żyjących bez sakramentu małżeństwa
Dullak, Kazimierz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2012)
The Church as the depository of the will of Jesus Christ takes continually efforts to fidelity mission entrusted by its founder. The implementation of the tasks entrusted to the Church is mainly in the conveyance of God’s Word and the sacraments. The command to baptize, contained in the pages of the Gospel, is fundamental for the Church of all time. Based on baptism for the other sacraments, baptism is the gateway to the Community Church, makes free from original sin and other offenses. Given such great generosity of God to man, ask for the right of the child for baptism. Already in the pages of the New Testament and then in the early centuries of church history we have traces of the practice of baptism of infants. A great role to play in such cases, the parents of the child and the person asked to serve as godparents. The parents are the child’s first educators. Their status in the Church is different. Some people can and are very good practice of religious life for posterity, others on the contrary: even though they have opened the way for the sacraments, rejected the possibility of using the source of grace through the routine of sin consists in creating a community of like marriage. Do these people are able to guarantee the development of the religious life of their children, to undertake what is the baptism ceremony? The answer is obvious. Thus, the decision of the baptism of their child has to be postponed until he or parents change their attitude, or the child is asked for the grace of baptism.
I (XIV) Synod Archidiecezji Warmińskiej (2006-2012). Misja Kościoła Warmińskiego w dziele Nowej Ewangelizacji
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2013)
Archidiecezja Warmińska po osiemdziesięciu latach przeżyła zwieńczenie kolejnego synodu diecezjalnego. Inicjatorem, a następnie zwołującym synod był bp Józef Glemp. Po jego odejściu na stolicę prymasowską synod został zawieszony. Dopiero w 2006 r. abp Wojciech Ziemba dekretem wznowił i polecił kontynuować prace synodalne. Prace te trwały przez 6 lat. Swoim zasięgiem poza komisjami ogólnodiecezjalnymi docierały w formie zespołów synodalnych do parafii i dekanatów. Zaangażowało się w synod bardzo wielu ludzi z ożywionym poczuciem odpowiedzialności za Kościół. Owocem tych prac są statuty regulujące całokształt życia Kościoła lokalnego. Integralną częścią statutów są aneksy doprecyzowujące poszczególne unormowania.
Jan Dudziak. Kanoniczna rola proboszcza. Realizacja podstawowych zadań kościelnych: nauczania, uświęcania, rządzenia, Wydawnictwo BIB LOS, Tarnów 2001.
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2005)
Kształtowanie się norm prawnych w dziedzinie formacji duchowej w Zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2005)
Najwyższa władza w Kościele a organy wspomagające ją
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2011)
The study brings closer the hierarchical constitution of the church and shows the position of the collegial body within that constitution. To effectively and fruitfully serve within the church, the supreme church authority employs single persons and teams called to deal with specific issues. The mutual dependence of the teams mentioned above deserves special attention: it works both ways: dependence of the persons holding an office on the collegial bodies and vice versa.
Oktawa liturgiczna. Rys historyczny i obowiązujące unormowania
Dullak, Kazimierz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2022)
Sprawowanie i uczestniczenie w liturgii jest wyrazem wiary ludu Bożego. Liturgia tworzy wspólnotę Kościoła. Kościół hierarchiczny troszczy się o to, by przeżywanie liturgii było jak najbardziej owocne dla wszystkich ochrzczonych, stanowiących kapłański lud Boży. Normy liturgiczne, w tym kalendarze, zmieniały się na przestrzeni wieków. Tym samym zmieniały się akcenty podkreślające wagę poszczególnych wydarzeń religijnych w przełożeniu na obchody liturgiczne. Na ustanawiane prawo nakładał się również zmysł wiary ludu Bożego, który przejawiał się w zwyczajach i tradycji mającej wyraz w obrzędowości ludowej. Przykładem nakładania się przepisów liturgicznychKościoła i oddolnych inicjatyw zakorzenionych w pobożności ludowej jest m.in. pielęgnowana w Polsce tradycja oktawy uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. XX w. to czas podejmowanych przez Pasterzy Kościoła powszechnego działań reformujących liturgię. Wiele znaków nagromadzonych w niej, które nie były przez uczestników nabożeństw należycie odczytywane, zostały zredukowane. Przyjęto zasadę upraszczania liturgii i redukowania obrzędowości do poziomu czytelności jej znaczenia. Oktawy liturgiczne mają w sobie bardzo mocne przesłanie – wzmocnienie w intensywności i czasie przeżywania treści zawartych w uroczystościach. Często powtarza się, że oktawa to jakby świętowanie samej uroczystości przez następujących osiem dni. O ile to twierdzenie można implikować w przypadku oktawy Paschy, to trudno odnieść je do oktawy Bożego Narodzenia. Mimo że aktualnie w kalendarzu liturgicznym pozostawiono jedynie dwie oktawy, różnią się one od siebie pod bardzo wieloma względami. Pojawiają się pytania: czy to jest dobre rozwiązanie dla wiernych Kościoła katolickiego? Czy nie należałoby wrócić do innych oktaw, np. uroczystości Zesłania Ducha Świętego? Czy aktualnie obowiązujące tabele pierwszeństwa dni liturgicznych nie wymagają przeredagowania? Rodzi się wiele wątpliwości, a za nimi pytań dotyczących unormowań liturgicznych. Niniejsze opracowanie miało za zadanie ukazać rozwój i obecny kształt oktaw liturgicznych. Dokonano tego, przybliżając decyzje papieży i organów działających w ich imieniu (kongregacji) na przestrzeni wieków. W końcowym akordzie przedstawiono aktualne unormowania i naświetlono źródło ich ukształtowania.
Prawna pomoc procesowa
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2007)
Przygotowanie bliższe do małżeństwa w świetle dokumentów różnych szczebli obowiązujących w wybranych diecezjach polskich
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2020)
Troska Kościoła przejawia się w dbałości o dobrą kondycję małżeństw stanowiących podstawę rodziny. W swoich unormowaniach nie tylko stawia kandydatom do małżeństwa rozmaite wymogi, ale również stwarza odpowiednie środowisko ukierunkowane na przygotowanie młodego człowieka do realizacji życiowego powołania. Zgodnie z wolą Jana Pawła II przygotowanie przebiega w trzech etapach, jako przygotowanie dalsze, bliższe i bezpośrednie. Dalsze ma głównie przełożenie na środowisko wzrastania młodego człowieka, bliższe skupia się głównie na przygotowaniu edukacyjnym w szkole i parafii, zaś bezpośrednie dokonuje się zasadniczo w biurze parafialnym. Kursy przedmałżeńskie realizowane w różnych miejscach (parafii, szkole) i rozmaitych formach (wykładów, ćwiczeń) przygotowują do dojrzałej decyzji o małżeństwie. Dokumenty Kościoła uwzględniają różnorodność sytuacji, w jakiej znajdują się przygotowujący się do małżeństwa. Na różnych szczeblach (Kościoła powszechnego, Kościoła partykularnego czy diecezjalnego) wydawane uregulowania systematyzują etap przygotowań do małżeństwa. Celem przedłożenia jest zestawienie unormowań związanych z przygotowaniem bliższym na wszystkich trzech poziomach.
Przygotowanie i dziękczynienie (kan. 909 KPK)
Dullak, Kazimierz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2013)
Kanon 909 KPK w sposób zwięzły, a zarazem sugestywny wskazuje na potrzebę należytego przygotowania się przez modlitwę do sprawowania Eucharystii, a następnie złożenia dziękczynienia Bogu za zbawcze wydarzenia dokonujące się tu i teraz podczas celebracji Najświętszej Ofiary. Pasterze Kościoła w Polsce podpowiadają, iż obok osobistej modlitwy należy zachować powściągliwość języka prowadzącą do skupienia się w milczeniu. Dobremu przeżyciu Świętych Wydarzeń służy też uprzednie przygotowanie liturgii tak od strony przestrzennej (wystrój przestrzeni liturgicznej), jak i akcyjnej (śpiewy, osoby związane ze służbą liturgiczną). Etap przygotowania służy samemu celebransowi, jak również wszystkim uczestnikom liturgii. To ostatecznie prowadzi do wdzięczności okazanej Bogu w dziękczynnej postawie po zakończeniu czynności liturgicznych.
Realizacja zadań w dziedzinie spraw super rato przez Sąd Biskupi w Koszalinie
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, 2002)
Sąd biskupi w Koszalinie
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2004)
Sakrament święceń w ustawodawstwie synodalnym w Polsce w latach 1983-2000
Dullak, Kazimierz (2001)
Sprawowanie sakramentu bierzmowania
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2012)
The subject of this presentation is celebrating of the sacrament of confirmation. There are two canons only at the Code of Canon Law referring to this sacrament: 880 and the following. What is enclosed by the Legislator at the Code does not exhaust the whole matter, as at the canon # 2 of CCL there already appears an explicit reservation: “For the most part of the Code does not define the rites which are to be observed in celebrating liturgical actions”. That is why the basic second resources of this analysis are the norms included in Confirmation rite applied to the customs of the dioceses in Poland. What needs to be paid attention at in celebration of this sacrament is individual imposition of the hand with simultaneous words prescribed in the approved liturgical books and anointing with chrism on the forehead of the candidate.
Stół czy stoły Słowa Bożego?
Dullak, Kazimierz (Wyższe Seminarium Duchowne w Koszalinie, 2014)
Msza Święta sprawowana w Kościele jako odpowiedź na polecenie Jezusa: „To czyńcie na moją pamiątkę”, składa się z dwóch zasadniczych części – skoncentrowanych na dwóch stołach – liturgii słowa Bożego i liturgii eucharystycznej. Obie części są ze sobą ściśle zespolone. Dzięki pierwszej z nich uczestniczący otrzymują wskazanie, pouczenie, napomnienie, zaś z drugiej części (stołu Ofiary) otrzymują siłę uzdalniającą do wdrażania pouczeń w swoje życie. W tym znaczeniu mamy do czynienia we Mszy Świętej z dwoma stołami – ołtarzami. Odpowiedzialni za kształt liturgii mają zadanie troszczyć się o przejrzystość i jednoznaczność tej więzi obu stołów w służbie jak najbardziej owocnego przeżycia Mszy Świętej. Wszystko, co przyczynia się do zacierania tej harmonii, należy wyeliminować, zarówno wyeksponowane pulpity czy rozmaite stojaki służące zarówno przewodniczącemu liturgii, jak i komentatorom oraz innym usługującym w liturgii.
Synodalność Kościoła w nauczaniu i działalności Jana Pawła II Red. ks. S. Tymosz, Lublin, 2004.
Dullak, Kazimierz (Uniwersytet Szczeciński, 2005)
Urząd administratora diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej w okresie wakatu 3.03-9.07.2007 roku
Dullak, Kazimierz; Pniewski, Łukasz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2023)
Na czele diecezji, decyzją papieża, stoi biskup diecezjalny wyposażony w potrójną władzę: ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Kodeks Prawa Kanonicznego przewiduje możliwość zaistnienia wakatu na stolicy biskupiej. Taka sytuacja może być podyktowana kilkoma okolicznościami przewidzianymi przez prawo. Wówczas kolegium konsultorów wybiera administratora diecezji, celem prowadzenia Kościoła lokalnego, do momentu przejęcia diecezji przez nowego biskupa diecezjalnego. Trzykrotnie taki urząd piastował biskup Tadeusz Werno. Będąc tymczasowym zarządcą Kościoła partykularnego, przejął na siebie w tym okresie wszelkie obowiązki biskupa diecezjalnego. Był zobowiązany wypełniać je poprzez realizację swej władzy w zakresie nauczania, uświęcania i rządzenia. Wszelkie płynące stąd zadania podejmował on w łączności z biskupem Rzymu. Poprzez swoje rządy stanowił niejako gwarancję zachowania ciągłości władzy i sukcesji apostolskiej w kierowaniu diecezją. Tymczasowość jego rządów nie przeszkadzała jednocześnie w realizowaniu posługi kierowania wiernymi zgodnie z misją zbawczą Kościoła.