Przeglądaj wg Autor "Dyk, Tadeusz"

Teraz wyświetlane 1 - 5 z 5

Emotions in the context of the end of human life
Dyk, Tadeusz; Kolwitz, Marcin (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2018)
W konsekwencji przemian kulturowych i postępu technologicznego w medycynie we współczesnych społeczeństwach nastąpiła zmiana postrzegania śmierci. Staje się ona coraz częściej tematem tabu. Jednocześnie cały czas pojawiają się trudności komunikacyjne w relacjach na płaszczyźnie umierający pacjent – otoczenie – personel medyczny. Rozwiązanie wspomnianych trudności jest możliwe dzięki umiejętnościom przekazania przez lekarzy diagnozy bolesnej dla pacjenta i jego rodziny oraz jej przyjęcia przez zainteresowanych. Niezbędne we wzajemnej komunikacji wszystkich uczestników procesu leczenia (także pracowników medycznych, chorego i jego rodziny) jest świadomość naturalnych reakcji psychosocjologicznych związanych z przyswajaniem traumatycznych wydarzeń, takich jak śmierć, oraz nieunikanie prawdy o śmiertelnej chorobie.
Etyka w zawodzie samorządowca w aspekcie personalistycznym
Dyk, Tadeusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2013)
Po roku 1989 w Polsce wraz ze zmianami społecznymi i politycznymi wzrosła rola samorządów lokalnych. Praca samorządowca nabrała wartości osobowej zarówno w wymiarze osobistym, jak i społecznym. Artykuł jest próbą refleksji dotyczącej pracy samorządowca w kontekście etyki personalistycznej. Samorządowca z jednej strony obligują przepisy prawa państwowego, a z drugiej strony jest on członkiem wspólnoty, w której żyje i na rzecz której pragnie pracować. Jego życie moralne i wartości, które przyjmuje, są ważne w tej służbie i go legitymizują. Pragnę podkreślić, że jego rozwój osobowy jest ważnym elementem tej działalności zarówno dla niego samego, jak i osób, którym pragnie służyć.
Język potoczny w homiliach okresu Wielkiego Postu 2003 wygłoszonych w kościołach szczecińskich
Dyk, Tadeusz (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004)
In the following work I take, after Teresa Kostkiewiczowa, the fact that colloquial language is the basic tool of direct, spoken communication among the members of national community regardless of their education, job, origin or the place of residence. It comprises mainly so called, colloquial vocabulary which names the most common things and phenomena; exercises phraseology aiming at shortening phrases and operates on metaphors. In some given realizations, the col loquial language may update the jargon and other emotionally-biased tools of expression. The syntax of colloquial language is aimed at shortening the forms. I am taking up the challenge of analyzing traces of colloquial language found in homilies addressing children and teenagers during the Lent period in the churches of Szczecin. The process of analyzing must be accompanied by paying attention to the worth of the word in transferring the Good News. The transferred Enlightened Truth in the ethical aspect seems to be losing on the ground of language dissonance. Dissonance is based on either giving up the role of a preacher of the full truth or the herald of the word. Most of all, each preacher takes up a try to get into greater proximity with the hearer to show him the Enlightened Truth in the simplest way possible. Plainly does not always mean in a solid way and with solemnity as a far as preaching is concerned. Following the right path, the homily preacher tends to be tempted in a twofold way, by self-appraisal and self- subjection. Self-appraisal is based on the fact that the preacher is assured in the question of reaching the stated aim, revealing the truth about God. The other one, however, reduces the Enlightened Truth to slang. The preacher creates neither him nor the hearer but he puts himself into the role of a tool copying colloquially functioning forms of expression.
Literatura piękna jako fundament sprzężenia zwrotnego między nadawcą a odbiorcą w przepowiadaniu Słowa Bożego
Dyk, Tadeusz (Wydawnictwo Pallottinum, 2006)
Samotność ludzi starszych w nauczaniu Jana Pawła II
Dyk, Tadeusz (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2015)
Samotność ludzi starszych w nauczaniu Jana Pawła II jest fenomenologiczną interpretacją ludzkiego doświadczenia samotności w okresie starości. Badaniem objęto nauczanie papieża Jana Pawła II. Celem artykułu jest ukazanie, czym jest samotność dla papieża, oraz sposobów pomocy ludziom starszym u kresu ich życia, doświadczających chorób i samotności. Do owych sposobów papież zalicza usuwanie przez polityków wszelkich form dyskryminacji, angażowanie ludzi starszych do różnych projektów i programów. Podkreśla rolę naturalnego środowiska, jakim jest rodzina, oraz pogłębionego życia duchowego.