Przeglądaj wg Autor "Grochowski, Zbigniew"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 12 z 12
  • Miniatura
    Pozycja
    Cinque discepoli, radunati ai piedi della croce, accompagnano Gesù morente come il vero e autentico Maestro (Gv 19,24h-27)
    Grochowski, Zbigniew (Wydawnictwo Diecezjalne Adalbertinum, 2019)
    The episode of the division of Jesus’ garments (Gv 19,23-24g) and the scene of the “testament from the cross” (Jn 19:24h-27) is strongly contrasted by the correlative and antithetical particles μέν-οὖν-δέ (Jn 19:24h.25a). It suggests, among other things, to see precisely four women below the cross of Christ (and the disciple whom Jesus loved). Other arguments also lead to this conjecture. The importance concerning the number of Jesus’ followers, accompanying their dying Master, is connected with a rabbinical tradition that says: to deserve the title of a true and authentic master it was necessary to have at least five disciples around him. The inclusion of the whole Fourth Gospel, obtained thanks to the pericopes Jn 1:35-51 and Jn 19:24h-27, where five disciples appear – first called by Jesus to follow him, then present at the foot of the cross – leads to the conclusion that Jesus, from the beginning of his activity on earth until his last breath, appears as the true and authentic Master, always accompanied by his disciples, whose number was incessantly sufficient to ascribe to Jesus the title of the Rabbi.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    Elementy retoryki greckiej obecne w opisie grobu Jezusa w J 19,41
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2021)
    Artykuł poddaje analizie krótki tekst J 19,41. Owocem badań – po określeniu kontekstu tego wersetu (punkt 1) – jest zidentyfikowanie w nim takich figur retorycznych, jak: conexio, inclusio, amplificatio per incrementum i recapitulatio (punkt 2) oraz allitteratio (punkt 3). Ostatnia z nich, oparta na syntagmie οὐδέπω οὐδείς („nigdy nikt”), stanowi hapax legomenon w całym greckim Starym i Nowym Testamencie oraz podkreśla czystość rytualną miejsca pochówku Jezusa, a tym samym (pośrednio) potwierdza godność Ciała Chrystusa oraz Jego świętość. Pozostałe figury retoryczne uwypuklają wagę miejsca, w którym odbył się pogrzeb Jezusa, służąc potwierdzeniu Jego królewskiej tożsamości. Wykazany retoryczny kunszt czwartego ewangelisty zaprzecza twierdzeniu, jakoby „Jan nie znał wielu technik retorycznych, opisanych przez Arystotelesa, Cycerona czy innych późniejszych retorów” (P.F. Ellis).
  • Miniatura
    Pozycja
    Godzina uczniów Jezusa (J 16,32; 18–19) okazją do objawiania się Mistrza
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2020)
    Pojęcie „godzina próby” w czwartej Ewangelii najczęściej kojarzy się z męką Pańską. Okazuje się, że jest to moment trudnego doświadczenia, jaki będą przeżywać także uczniowie Jezusa zarówno podczas pojmania Mistrza (por. J 16,32), jak i później, gdy przyjdą prześladowania chrześcijan (por. J 16,2.4.21). Niniejszy artykuł prezentuje sześć typów postaw uczniów Jezusa przedstawionych w „Męce Pańskiej” (J 18–19), ale także – aby nie zaniedbać chrystologii – pokazuje, w jaki sposób stają się oni przy tej okazji „lustrem” dla objawienia Jezusa. Chrystus objawia się bowiem nie tylko za pośrednictwem własnych verba et facta, lecz czyni to także dzięki interakcji ze swymi uczniami lub w zestawieniu (σύγκρισις) własnej postawy z ich zachowaniem. W ten sposób stają się oni locus theologicus objawienia Jezusa. Godzina uczniów staje się więc okazją, by objawienie Mistrza wybrzmiało jeszcze dobitniej i w sposób bardziej zrozumiały.
  • Miniatura
    Pozycja
    I discepoli di Gesù nell’ora della prova (Gv 18–19) come luogo di rivelazione del Maestro
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2013)
    The Passion Narrative in the Fourth Gospel is usually analyzed from the purely christological point of view. The number of monographs and articles that would pay attention to the ecclesiastical and anthropological aspect of the Passion of Jesus revealed in the conduct of his disciples in John 18–19 is quite limited. It seems that the “Hour of Jesus” is also the “hour of the trial of his followers” (cf. John 16:2, 4, 21, 32). The present study discusses this issue in John 18:1-14, 15-27; 19:24h-27, (35), 38-42 and presents different characterizations of Jesus’ disciples who appear as the locus of the revelation of their Master.
  • Miniatura
    Pozycja
    Jezus jako świadek w Ewangelii wg św. Jana
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2015)
    Jesus is usually an object of someone’s testimony in the Gospel of St. John, but there are a few texts speaking of Jesus as the One who gives or bears His testimony to something. Accepting as a criterion the occurrences of the terms μαρτυρέω („to bear testimony”) and μαρτυρία („testimony”) – the noun μάρτυς („witness”) does not occur in the Fourth Gospel – it is possible to distribute them into four categories: (1) Jesus “testifies about what he has seen and heard” (3:32-33), which means He reveals His Father to the world. (2) Jesus testifies about Himself (5:31.[36]; 8:13-14.17-18; [10,25]) – and He is supported in this by His Father – that He did nothing wrong healing a sick man at the Bethesda pool, even though it happened on the Sabbath (cf. 5:1-9); (3) Jesus “is testifying about the world that its deeds are evil” (7:7) seeing as – some Jews even wanted to kill Him (cf. 7:1.19.25.30.44); (4) Jesus testifies to the truth (18:37), which ultimately means the definitive revelation of God which Jesus brings to the world and with which He identifies Himself (cf. 14:6). Sentenced by Pilate, dying on the cross, Christ – in the most credible way – testified to love: This truth about God – obligating Jesus’ disciples to also assume this attitude in their lives (cf. 13:14.34-35) – can be expressed by a principle: “no one has greater love than this – that one lays down his life for his friends” (15:13).
  • Miniatura
    Pozycja
    Kogut w Biblii z uwzględnieniem jego narracyjnej funkcji pełnionej w Ewangeliach
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2017)
    Dziki ptak Gallus gallus, z czasem udomowiony (domesticus) i rozpowszechniony po świecie, stał się bardzo popularnym źródłem smacznego mięsa i jaj. Bogata symbolika z nim związana zainspirowała autorów ST do zauważenia w nim zdolności do odróżniania dnia od nocy (por Hi 38,36; 3 Mch 5,23 LXX) oraz troskliwej (a także dumnej) opiekuńczości względem powierzonych mu kur (por Prz 30,31 LXX). Jednak kogut najbardziej jest znany z wydarzenia opisanego w NT. Wpisał się bowiem w epizod związany z Męką Pańską, gdy, zgodnie z przepowiednią Jezusa (por Mt 26,34; Mk 14,30; Łk 22,34; J 13,38), swoim pianiem uwieńczył niechlubną postawę św. Piotra (por Mt 26,69-75; Mk 14,66 72; Łk 22,54-62; J 18,15-27). Warto jednak zauważyć, że podczas gdy w Ewangeliach synoptycznych kogut stał się znakiem rozpoznawczym (gnōrisma) uświadamiającym Piotrowi popełniony błąd i wzywającym go skutecznie do wzbudzenia natychmiastowego żalu, tak u św. Jana jego pianie jawi się jako ironiczny i smutny „ostatni głos epizodu”, a dla czytelnika staje się znakiem wskazującym na Jezusa jako Proroka pełnego mocy w swym słowie. Dzięki temu rodzi się jednocześnie nadzieja, że skoro precyzyjnie zrealizowała się zapowiedź tego dramatycznego wydarzenia, tak też z pewnością dojdzie do skutku przepowiednia męczeństwa św. Piotra (J 13,36; 21,18-19). Dzięki niemu jego upadek będzie w pełni odpokutowany, a apostoł, który stanie się przez to autentycznym uczniem Jezusa, będzie zrehabilitowany.
  • Miniatura
    Pozycja
    L’incoronazione di spine (Mc 15,16-20a). Tortura fisica, subita da Gesù, o piuttosto la derisione della Sua dignità regale?
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2016)
    The Passion Narrative constitutes the “heart” of all the Gospels. The attention of Christians who feed their faith on the Word of God usually concentrates on the physical suffering of Jesus. But the purpose of the Gospels seems to be different: cf. the lack of description of significant, long-lasting and cruel scenes, such as the “flagellation” and the “crucifixion” of Christ in Mc 15:15 and 15:24 (these episodes are “depicted” by one simple word: fragellw,saj and staurou /sin). That is why the pericope Mc 15:16-20a should be considered not (only) as the “Coronation of Thorns,” as it commonly is, but as a “Derision of Christ’s Royal Dignity”, as the context of the singular “act of thorns” suggests. In fact, aside from dressing Jesus in purple and beating his head with the reed, which indeed could cause physical suffering of the Savior (here we think of Jesus flogged and crowned by thorns), other elements of scorning (a mocking “saluting” of Jesus, spitting on him and the scoffing prostration of soldiers) had not touched Jesus’ body at all! As a consequence, these acts were surely not the source of his physical pain. Also, the crown itself did not necessarily have to cause Christ such huge suffering as is usually imagined. The pericope Mc 15:16-20a portrays the “Derision of Christ’s Royal Dignity” and, speaking of Jesus as the King, inscribes itself in the theme of “The Reign of God” in the Gospel of Mark.
  • Miniatura
    Pozycja
    Nicodemus. A Disciple Liberated by the Cross of the Christ from the Darkness of Fear and Disbelief
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2020)
    Nicodemus, a Pharisee and one of the Jewish leaders, appears only in the Fourth Gospel. Three events in which he participates ‒ a night meeting with Jesus (John 3:1-21), a verbal clash with members of the Sanhedrin (John 7:50-52) and a funeral, performed for Jesus together with Joseph of Arimathea (John 19:38-42) ‒ are perceived negatively by numerous exegetes, and Nicodemus’s attitude is (sometimes harshly) criticised. However, taking into consideration the significance of all the details of the current narrative and the context of the occurring events, one should be led to the conclusion that this man, nowhere explicitly referred by the Evangelist with the term μαθητής, deserves to be called “a disciple of Christ,” who passed through the three-stage process of maturation in faith. Gradually he began to gain courage in advocating for Christ, and at the decisive moment ‒ during Jesus’ death on the Cross ‒ he definitely stepped out of hiding and gave a public testimony of his adherence to the Master of Nazareth. His person, through a gesture shown to the Crucified, became the locus theologicus in which Jesus revealed himself as the immortal Messiah, Prophet, and King.
  • Miniatura
    Pozycja
  • Miniatura
    Pozycja
    The Feigned Ignorance of Judas. Rhetorical Question from the Category interrogatio/ἐρώτημα in Matt 26:25
    Grochowski, Zbigniew (Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2022)
    The article analyzes the utterance made by Judas in the Cenacle (1) in the context of his efforts to hand Jesus over to the chief priests (Matt 26:14–25). The fact that his question (Matt 26:25) includes the particle μήτι which assumes a negative response from the interlocutor (1–2) suggests that the disciple was unaware that he was betraying Jesus. Consequently, there is no shortage of positive opinions about Judas, expressed both in the past and today. Matthew’s narrative, however, says something different in this regard. The research problem is therefore seeking an answer to the question: how to interpret Judas’ words? The referenced various biblical translations (3.1) and claims of exegetes (3.2) quote the words of the apostles (Matt 26:22, 25) and explain them in an ambiguous manner. The attempts to solve the problem shown in sections 2 and 3.1–2 do not provide a satisfactory conclusion. In the last section (4), the grammatical rules and narrative logic – which are clearly in contradiction – are supplemented with a rhetorical perspective, which leads to a definitive resolution of the dilemma. The synchronic approach applied to the pericope Matt 26:14–25 allows one to draw the conclusion that in Judas’ utterance one should identify a rhetorical question from the category interrogatio/ἐρώτημα whose function in Matt 26:25 is auferendae dissimulationis (“misleading pretense”). Many exegetes have decrypted Judas’ dishonest conduct, but it is only this article that precisely defines this rhetorical phenomenon.
  • Miniatura
    Pozycja
    „Wyzionął ducha” czy raczej „przekazał Ducha”? Śmierć Jezusa i dar Parakleta w J 19,30
    Grochowski, Zbigniew; Chrostowski, Waldemar; Kowalski, Marcin (Stowarzyszenie Biblistów Polskich, 2021)