Przeglądaj wg Autor "Hodalska, Magdalena"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

Compassion 2.0: How Internet users share “virtual care”?
Hodalska, Magdalena (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2017)
Compassion 2.0 manifests itself when images of babies in war zones hit headlines and appear on news and social media sites, where Internet users turn them into vehicles of emotions. In September 2015 a body of Alan Kurdi, a toddler dressed in red T-shirt, was found on a Turkish beach, where Nilufer Demir took memorable photos of the drowned 3-year-old refugee. Alan’s afterlife in cyberspace began when Internet users started cutting the image of his body out of the original photojournalistic frame to paste it into different contexts, charged with meaning and rhetorical power. The article explores visual metaphors that media users employed to create their own stories about Alan, which went beyond the narratives prevalent in traditional media and shows how “virtual care” is shared in a global village, where Compassion Fatigue (Moeller 1999) gives way to Compassion 2.0 which starts with a click and becomes one of online activities.
Internetowe żarty z pandemii koronawirusa w „zbiorowej pamięci zarazy”
Hodalska, Magdalena (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2020)
Celem artykułu jest przypomnienie i uporządkowanie żartobliwych historii, jakie o pandemii koronawirusa i o sobie opowiadali ludzie zamknięci w izolacji w globalnej wiosce, która w pierwszej połowie 2020 r. znalazła się w globalnej kwarantannie. Miała ona zapobiegać rozprzestrzenianiu się nowego wirusa (SARS-COV 2) powodującego chorobę zakaźną covid-19, która w ciągu czterech miesięcy dotknęła ponad 4 miliony ludzi na sześciu kontynentach. Zamknięci w swoich domach mieszkańcy kilkudziesięciu krajów pracują i uczą się zdalnie, kontakt z innymi utrzymując przez internet. W sieci również rozpowszechniane są humorystyczne filmiki, dowcipy i memy, będące przejawami korona-humoru – nowego gatunku komizmu, powstającego na naszych oczach i mającego zasiąg globalny, m.in. ze względu na uniwersalny przekaz, zrozumiały dla ludzi mówiących różnymi językami. Przejawy korona-humoru w polskiej przestrzeni internetowej są przedmiotem analiz, których wyniki prezentuję w tym artykule, omawiając najważniejsze kategorie żartów i pokazując w ten sposób fragmenty polskiej rzeczywistości w czasach zarazy A.D. 2020 na podstawie 470 humorystycznych obrazków i dowcipów dotyczących zachowania ludzi podczas pandemii koronawirusa. Materiałem badawczym były żarty przesyłane mi i opowiadane przez 81 młodych respondentów podczas internetowych wywiadów prowadzonych w pierwszym miesiącu narodowej kwarantanny (od 20 marca do 20 kwietnia 2020 ). Żarty z maseczek ochronnych, papieru toaletowego, mandatów czy masowych zakupów makaronu i mydła są unikalnym zapisem historii pandemii koronawirusa. Ich uniwersalna forma, ułatwiająca spontaniczną replikację w globalnej sieci prawdopodobnie sprawi, że w „zbiorowej pamięci zarazy” zapiszą się również korona-dowcipy, a obok „Dekameronu”, „Dżumy”, średniowiecznych danse macabre czy medialnych obrazów grypy hiszpanki, od 2020 r. znajdą się również internetowe memy.
Nadciąga zagłada! Retoryka strachu w polskich mediach na przykładzie prasowych relacji z epidemii ptasiej i świńskiej grypy
Hodalska, Magdalena (Wydział Teologiczny UKSW w Warszawie, 2018)
Artykuł prezentuje wyniki analizy prasowych relacji z epidemii ptasiej i świńskiej grypy, publikowanych w latach 2006–2010 na łamach polskich dzienników (Gazeta Wyborcza, Rzeczpospolita, Fakt, Dziennik Polska Times) i tygodników opinii (Newsweek, Polityka, Wprost, Przegląd). Analiza zawartości pozwoliła wskazać najważniejsze cechy retoryki strachu, jaka zdominowała dziennikarskie teksty, pełne sensacyjnych metafor, makabrycznych epitetów i upiornych porównań, będących doskonałym przykładem hiperbolizacji zagrożeń w czasie kryzysu, w którym zwiększa się zapotrzebowanie na informację. Analizą dyskursu objęto leksykalne i składniowe środki językowe, tworzące narrację medycznego horroru, w której niezwykle częste są spójniki ale i gdyby, dające możliwość mrocznych spekulacji, często zastępujących fakty. Na usługach retoryki strachu jest także kompozycja dziennikarskich relacji – od krzykliwych tytułów, pandemicznych leadów, przez czarne scenariusze, aż po ostanie zdania wieszczące rychłą apokalipsę.