Przeglądaj wg Autor "Jeszka, Adam"

Teraz wyświetlane 1 - 10 z 10

Dariusz Karłowicz, Sokrates i inni święci, Warszawa: Teologia Polityczna, 2020, s. 162.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2021)
Hubert Czyżewski, Kołakowski i poszukiwanie prawdy, Kraków: Znak, 2022, s. 304.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2022)
José Ángel García Cuadrado “Tomás de Aquino, hoy”, Cuadernos de Anuario Filosófico, Wydawnictwo n. 254, Pamplona 2016, p. 93.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2017)
José Carlos Ruiz, El arte de pensar. Cómo los grandes filósofos pueden estimular nuestro pensamiento crítico, Almuzara 2022, s. 288.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2023)
José Carlos Ruiz, Filosofía ante el desánimo: la necesidad de la reflexión en tiempos de crisis. Pensamiento crítico para construir una personalidad sólida, Barcelona: Planeta, 2021, s. 320.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2022)
Michał Heller, „Moralność myślenia”, Kraków: Wydawnictwo Copernicus Center, 2020, s. 116
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2020)
Personalistyczny wymiar “Tajemnicy” w eseju „El secreto de la vida” Miguela de Unamuno
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2021)
Miguel de Unamuno (1864-1936) to hiszpański egzystencjalista, żyjący na przełomie XIX i XX wieku. W swojej twórczości porusza przede wszystkim zagadnienia antropologiczne, gdyż interesuje go konkretny człowiek, z krwi i kości („de carne y hueso”), a przede wszystkim teleologiczny wymiar ludzkiej egzystencji. Pragnienie nieśmiertelności to podstawowa tęsknota ludzkiej woli, która dąży do odnalezienia wyjścia z labiryntu nicości, na jaką skazuje człowieka materia. Hiszpański filozof zauważa, że człowiek potrzebuje Boga jako mocnego fundamentu dla realizacji pragnienia nieśmiertelności. Według Unamuno ani pragnienie sławy, ani realizacja wielkich czynów, czy też genetyczne przekazywanie części siebie w akcie seksualnym i odbicie siebie w potomstwie nie gwarantuje zachowania „ja-świadomego” po śmierci. Istota ludzka jest nosicielem nie tylko tęsknoty za nieskończonością, ale również trudno wyrażalnej „Tajemnicy”, którą możemy utożsamić z niewysłowioną obecnością bóstwa w człowieku. Pragnienie wieczności jest podsycane przez tę niewyrażalną „Tajemnicę”, stanowiącą część ludzkiej natury. W napisanym w roku 1906 eseju „El secreto de la vida” („Sekret życia”), jak w soczewce skupiają się główne kierunki myślenia Miguela de Unamuno - istnienie Boga jako problem egzystencjalny oraz niemożność Jego bezpośredniego ujęcia przez rozum jako przyczyna poczucia tragiczności.
Piergiorgio Odifreddi, W poszukiwaniu prawdy, Esprit, Kraków 2023, s. 383.
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2023)
Teoria „prawdy realnej” w filozofii Xaviera Zubiriego
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2022)
Refleksja Xaviera Zubiriego (1898-1983), hiszpańskiego filozofa, na temat prawdy realnej jest ciekawą propozycją epistemologiczną na temat obecności i sposobu percepcji prawdy w rzeczywistości i jej ujmowania przez intelekt w akcie poznawczym. Zdaniem Zubiriego prawda nie jest tylko zgodnością intelektu z rzeczą. W pierwszym ujęciu rzeczy rzeczywistość narzuca się „intelekcji” (intelleción) z pewną siłą. Dokonuje się to w procesie „ratyfikacji”, która jednak nie ma charakteru reduplikacji rzeczy. Jest to raczej autoafirmacja bądź też autoinstalacja tego, co rzeczywiste w intelekcie. Prawda nie jest reprezentowaniem [representación], tylko jest autentyczną prezentacją rzeczy taką, jaką jest. Zdaniem myśliciela prawda realna (la verdad real) ma człowieka w swoich rękach, gdyż obejmuje swoją „energią” cały podmiot poznający. Oznacza to tyle, że „la verdad real” jest pierwszym, niezależnym od aktywności intelektualnej, doświadczaniem prawdy przez człowieka; jej ujęciem pierwotnym i spontanicznym.
Tropy myślenia religijnego w refleksji egzystencjalnej Miguela de Unamuno
Jeszka, Adam (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2020)
Miguel de Unamuno (1864-1936) należy do najważniejszych filozofów hiszpańskich przełomu XIX i XX wieku. Współtworzył intelektualną elitę pisarzy i myślicieli nazywanych „Generación 98”, którzy krytykując konformizm polityczny i marazm kulturowy pretendowali do nadania nowoczesnego kształtu życiu społeczno-kulturalnemu Hiszpanii. Twórczość egzystencjalisty koncentruje się na wysiłku odnalezienia sensu bycia człowieka w świecie bez konieczności przekraczania jego granic. W uważanym za najważniejsze dzieło „Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y en los pueblos” z 1912 roku ukazuje napięcie, jakie zachodzi między postawą racjonalistyczną a wiarą, będącą dla człowieka jedyną formą gwarancji pośmiertnego istnienia. Według Unamuno to konkretna jednostka jest nosicielem Transcendencji, a okoliczności życia i pragnienie nieśmiertelności rozbudzają „potencjał wieczności” tkwiący w człowieku. Duchowo-materialna kompozycja istoty ludzkiej uniemożliwia jednak zdobycie absolutnej pewności co do zachowania „ja-świadomego” po śmierci. Zderzenie między rozumem a wolitywnym pragnieniem nieśmiertelności, intelektem i sercem, egzystencją i nicością staje się przyczyną poczucia tragiczności życia („el sentimiento trágico de la vida”). Głównym celem życia jest zaspokojenie witalnego „głodu wieczności”, który stanowi istotę wiary w Boga.