Przeglądaj wg Autor "Kalbarczyk, Adam"

Teraz wyświetlane 1 - 6 z 6

Celebracja homilii w kontekście celebracji Eucharystii i niedzieli
Kalbarczyk, Adam (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, 2012)
The homily is part of the liturgy, because - like every liturgical act – requires celebration. To justify this thesis homily was placed in the context of the celebration of the Eucharist and the Lord’s Day. Quoted Church documents speak clearly about homilies belonging integral to the liturgy. It is linked to both its content and function. The homily is a celebration, because celebration of the liturgy of the word, part of which it represents. Both parts of the Mass - Liturgy of the Word and the Liturgy of the Eucharist - are closely related. The priest holding the Eucharist is the celebrant, both when he “breaks the bread for us”, and when “explains to us the Scriptures” (Eucharistic Prayer V). Preacher is therefore celebrant homily preached by him. The fact that the homily is an integral part of the liturgical celebration, related to the legal requirements according to which there is a duty of preaching the homily at all Masses with a congregation on Sundays and holidays. Since Sunday homily is obligatory (weekdays only recommended), it means that it is an essential element of the tour, celebrating the Christian Sunday. Sunday Eucharistic gathering is at the table of brotherhood word and the Eucharistic bread. The homily is part of the banquet feast of words and should be. It is “the food necessary to sustain the Christian life” (IGMR 65), because nothing festive meal “should be” a faithful celebrates the living presence of the risen Lord. Feeding the bread of the word for them is just as important and necessary as the reception of the Body of Christ. At the end of the article is given, what is the celebration of the homily, which ultimately can be divided into the following formula: preaching to celebrate, celebrating proclaim - in fact the liturgy and the preaching is (all), the liturgy is preaching.
Elżbieta Kucharska-Dreiß. Der gepredigte Gott, linguistisch gesehen. Gottesbilder im vergleich. Theolinguistica Band 6. Insingen: Akademische Verlagsoffizin Bauer & Raspe Kg Edition Schneider & Weigel ²2014 ss. 256. ISBN 978-3- 8461-1008-9.
Kalbarczyk, Adam (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2015)
Głoszenie słowa Bożego z wykorzystaniem form teatralnych
Kalbarczyk, Adam (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2018)
W kościelnej posłudze słowa ważne miejsce zajmuje teatr, który już dawno na trwałe wpisał się w przestrzeń wiary, tworząc własne formy, określane mianem teatru religijnego, sakralnego, chrześcijańskiego czy liturgicznego. Szczególnie dzisiaj, w naszej „wizualnej” rzeczywistości, powszechnie docenia się jego ewangelizacyjną funkcję, wskazując przede wszystkim na jego obrazowy język. Ludzie zawsze potrzebowali słowa ożywionego obrazem, świadczy o tym niezwykle barwny język Pisma Świętego. Słowo i obraz, które są w teatrze nośnikami treści, aktywizują słuchacza-widza, pobudzają do wysiłku intelektualnego, osobistego zaangażowania, refleksji nad słowem Bożym i jego rolą w życiu człowieka, uczą słuchać i pomagają usłyszeć głos Boga, ale też i drugiego człowieka. Stąd teatr jako medium prawdy ewangelijnej może być narzędziem doskonalenia człowieka, przekonuje go o prymacie wartości duchowych, uwrażliwia na prawdę, uczy obiektywności, kreatywności, odpowiedzialności za słowo, odróżniania prawdy od fałszu i dobra od zła. O ile posługiwanie się formami teatralnymi w głoszeniu słowa Bożego poza liturgią nie budzi żadnych istotnych zastrzeżeń, o tyle wprowadzanie ich w przestrzeń liturgiczną rodzi pytania, a nawet kontrowersje. Dlatego posiłkowanie się nimi w ramach liturgicznego przepowiadania wymaga przestrzegania przepisów liturgicznych i sformułowania jasnych zasad ich stosowania. Nade wszystko zaś trzeba pamiętać, że liturgia nie jest teatrem, lecz spotkaniem Boga z Jego ludem.
Komunia versus parochializm. Współpraca między parafiami w ujęciu pastoralno-teologicznym
Kalbarczyk, Adam (Wydawnictwo Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2008)
„Nie odtrącaj mnie w starości”. O potrzebie profilowanego przepowiadania dla seniorów
Kalbarczyk, Adam (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2015)
The elderly in the Church are assured of being under pastoral care. Nevertheless everyday experiences demonstrate that this part of pastoral care to seniors is usually mentioned in the first place, namely the preaching of the gospel of God is quite underdeveloped, if not neglected or even ignored. Indeed, do they not feel that in this respect as being cast away? The current article presents the problem of a special or profiled parochial gospel proclamation for people who are advanced in years. It is performed in three steps: firstly by substantiation, the need of such a proclamation on the grounds of homiletics and pastoral theology; secondly by discussion of its situation, forms and content; thirdly by defining and describing its basic theme that is life. The ‘profiled’ proclamation to seniors is understood here as special, regarding its forms, language and content, preaching of the gospel of God to people who are along in years. Preaching that is directed at them and having an impact on them.
Rola Ducha Świętego w kaznodziejstwie protestanckim
Kalbarczyk, Adam (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2019)
W obrębie protestantyzmu kaznodziejstwo traktowane jest jako główne zadanie Kościoła. Teologia luterańska widzi w kazaniu uobecnienie Chrystusa i źródło usprawiedliwiającej wiary rodzącej się ze słuchania i przyjęcia głoszonego słowa, jak też miejsce działania Ducha Świętego, który wznieca wiarę w tych, którzy słuchają Ewangelii. Dla ojca reformacji, Marcina Lutra, działanie Ducha Świętego jest ściśle związane z Ewangelią, która została przez Niego natchniona i dzięki Jego wsparciu może być w ogóle głoszona i słyszana. Zaś według Jana Kalwina, to Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem (magister) i sprawcą (effector), który jako właściwy Autor kazania czyni zeń zbawcze wydarzenie. Przypisanie Trzeciej Osobie Boskiej istotnej roli w głoszeniu słowa Bożego zrodziło pytanie o to, co w kazaniu jest dziełem Boga, a co dziełem człowieka. Poszukiwania w tej materii takich dwudziestowiecznych teologów protestanckich jak Rudolf Bohren, Manfred Josuttis czy (późny) Karl Barth, doprowadziły do stworzenia teorii kaznodziejstwa opartej na paradygmacie pneumatologicznym. Jest ona próbą teologicznego uzasadnienia połączenia elementu boskiego i ludzkiego w kazaniu. To w Duchu Świętym, który chce działać w nas i poprzez nas (zasada teonomicznej obopólności), kaznodziejstwo, widziane jako leżące całkowicie w możliwościach Boga, staje się całkowicie rzeczą kaznodziei i rzeczą słuchacza, leży całkowicie w możliwościach człowieka zarówno w sztuce, jak i technice – pod warunkiem, że zarówno kaznodzieja, jak i słuchacz będą otwarci na Jego działanie. Homiletyka pneumatologiczna dała nie tylko odpowiedź na pytanie o stopień aktywności Boga i człowieka w procesie kazania, lecz także jeszcze wnikliwiej opisała przemożną rolę Ducha Świętego w kaznodziejstwie.