Przeglądaj wg Autor "Muc, Agnieszka"

Teraz wyświetlane 1 - 5 z 5

Dni wspomnienia zmarłych w tradycji wczesnochrześcijańskiej
Muc, Agnieszka (Księgarnia Św. Jacka, 2010)
In the recently published Polish translation of De obitu Theodosii by St Ambrose of Milan, we find an inaccuracy concerning the days of commemoration of the dead. The Latin sentence: Et quia alii tertium diem et tricesimum, alii septimum et quadragesimum obseruare consuerunt informs us that some of the Christians observed the third and thirtieth day after death as the day of prayers for their departed while others observed the seventh and fortieth day. However, the Polish editors of the text suggest a different translation: the thirty-third and the forty- seventh day after death. This interpretation is correct from a grammatical point of view but it does not find any confirmation or support in other Christian literary sources. The Apostolic Constitutions – in its Greek, Coptic or Ethiopic version – recommend to Christians to celebrate the third, ninth and thirtieth (fortieth) day after death. The Egyptian monks and nuns from the St Shenoute of Atripe community observed the third, seventh and thirtieth day, as well as the anniversary in terms of prayers for the dead. The tradition of celebrating the third, seventh, ninth, thirtieth and fortieth day has its roots in pagan (mainly Greek-Roman) and Jewish culture and was easily adapted by the Christian Church, especially that some of these dates (third, seventh and thirtieth day) can relate to the text of the Bible. There were some differences between particular regions of the Christian world but it seems that neither of them observed the thirty-third or forty-seventh day as a commemoration of the dead.
Lament żałobny w koptyjskim Egipcie
Muc, Agnieszka (Księgarnia Św. Jacka, 2009)
The lamentation ritual – filled with crying, dramatic gestures and shrieks – is common in many cultures. One of the best examples is ancient Egypt where this custom was part of qereset nefret – „the good/beautiful burial” – and is represented on many reliefs and paintings. This tradition was continued in Egypt in Greco-Roman period. Some literary sources suggest that the custom was also practiced in Christian times even though the Church officially banned it. The lives of St. Pachomius and St. Shenoute of Atripe mention that the monks were mourning at the moment of their superior’s death. The dirges recited by them contain two main elements: the praise of the dead and the complaint of the living who feel abandoned and call themselves orphans. This fact corresponds well with the ethnological data from many other cultures where the dirge is constructed of the same elements. The text of the dirge was placed sometimes on the Coptic funerary stelae. The inscriptions of this kind come from the Antinoe area and can be dated back to the second half of 8th century. Mostly they are autobiographical texts, describing death as a tragedy and using quotations from the Old Testament. They show similarities to many of the ancient Egyptian dirges. It is possible that the lamentation rituals were practiced in the Coptic period although the sources are too scant to state it with certainty or to describe the range of this custom in Christian times.
Sceny paschalne w dekoracji kościołów egipskich
Muc, Agnieszka (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2009)
Śladem świętego Onufrego
Muc, Agnieszka (Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego, 2006)
Śmierć i pogrzeb w chrześcijańskim Egipcie (IV-VIII wiek)
Muc, Agnieszka (Księgarnia Św. Jacka, 2012)
Zwyczaje pogrzebowe praktykowane w chrześcijańskim Egipcie (IV-VIII wiek) nie różniły się znacząco od obyczajów podtrzymywanych w innych regionach świata chrześcijańskiego: grób i ciało pochowanej w nim osoby orientowano według osi wschód-zachód, z głową zmarłego po stronie zachodniej; wyposażenie grobowe było nieobecne lub bardzo skromne; wspomnienie modlitewne o zmarłych obchodzono w wyznaczonych terminach. Wpływ lokalnych tradycji starożytnych był jednak w dalszym ciągu silny. Mumifikacji w jej staroegipskiej formie już nie praktykowano, ale w wielu przypadkach na zwłokach odnajdywane są bryłki natronu. Niektóre źródła literackie potwierdzają, że zachowanie ciała zmarłej osoby w stanie integralnym było w dalszym ciągu istotnym zagadnieniem. Crux ansata – jeden z najbardziej popularnych symboli używanych w dekoracji stel nagrobnych – przyjął kształt od egipskiego znaku anch. Opisane w apokryfach wizje zaświatów przypominają staroegipskie obrazy piekła. Niektóre zwyczaje chrześcijańskie, np. rytuał opłakiwania, są podobne do tych znanych w starożytnym Egipcie, powinny być jednak rozpatrywane jako część szerzej pojętej tradycji bliskowschodniej lub śródziemnomorskiej.