Przeglądaj wg Autor "Nowak, Joachim"

Teraz wyświetlane 1 - 15 z 15

Akty duchowe osobowego przeżycia śmierci w świetle nauki Ladislausa Borosa
Nowak, Joachim (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2019)
Na podstawie Borosowskiej analizy aktów woli, poznania, spostrzegania, przypominania i miłości można dojść do stwierdzenia, że śmierć stanowi szczytowy moment rozwoju ludzkiej osoby, w którym to momencie następuje intensyfikacja owych aktów duchowych człowieka, co z kolei skłania go do podjęcia ostatecznej decyzji wyboru Boga. Śmierć jest więc dla naszego teologa realizacją pełni człowieczeństwa i możliwością podjęcia decyzji życiowej. Podjęcie zaś takiej decyzji dokonującej się w momencie śmierci, jest osiągnięciem najwyższej duchowej dojrzałości. Śmierć zatem jest najwyższym aktem osobowym, najważniejszym aktem ludzkiej świadomości i wolności, co wyraźnie akcentuje Boros w swej filozoficzno-teologicznej wizji.
Auferstehung im Tod und Vollendung der Welt im Lichte der individuellen Eschatologie von Gisbert Greshake
Nowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2015)
G. Greshake jest przodującym teologiem niemieckim w dyskusji na temat zmartwychwstania w chwili śmierci. Broni on tezy, że śmierć łączy się ze zmartwychwstaniem, które dokonuje się w momencie śmierci. Teza ta podtrzymuje konsekwentnie jedność człowieka, która nie zostaje zniszczona nawet w śmierci. Człowiek w dokonującym się w śmierci spotkaniu z Bogiem jest tym, czym był w swej „cielesności” W tym ujęciu dusza niesie w sobie wskrzeszone, uwielbione ciało, a przez to dawny swój światowy wyraz. Bóg dopełnia więc w zmartwychwstaniu to, co człowiek czynił i w końcu zrealizował w ziemskim życiu. Greshake zwraca także uwagę na pewny stan pośredni, co wynika stąd, że umarli nie osiągają swej pełni w chwili zmartwychwstania, lecz czekają jeszcze na żyjących. Niemiecki teolog uzasadnia to faktem oczekiwania zmartwychwstałych w śmierci na dopełnienie świata.
Die Hauptaspekte der Calvins Eschatologie
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2009)
Główne aspekty eschatologii Kalwina związane są ze śmiercią – przez którą dusza zostanie wyzwolona od ciała, z nieśmiertelnością – którą Kalwin rozumie wprost jako nieśmiertelność duszy, ze zmartwychwstaniem – w którym dusza zostanie ponownie zjednoczona ze swoim ciałem, z sądem w dniu ostatecznym – w którym człowiek ostatecznie zostanie przydzielony do nieba, albo do piekła. Kalwińska eschatologia to także krytyka czyśćca.
Dokumente des Zweiten Vatikanischen Konzils als katholische Grundlage für den Dialog mit dem Islam
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)
Problem stosunku Kościoła katolickiego do innych wyznań i religii należy do centralnych zagadnień Soboru Watykańskiego II. Trzy dokumenty soborowe tworzą podstawę do dialogu z islamem i do pokojowego współżycia chrześcijan i wyznawców innych religii. Są nimi: Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate i Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae. Pierwszy z powyższych tekstów Soboru mówi o możliwości zbawienia, która dosięga także muzułmanów. Drugi wyraża się bardzo pozytywnie o tym, co łączy muzułmanów i chrześcijan. Trzeci z kolei zwraca uwagę na prawa człowieka, na podstawie których ludzie różnych przekonań mogą prowadzić pokojowy dialog. Te dokumenty tworzą podstawę do pokojowego współżycia katolików z muzułmanami. Sobór Watykański II zwrócił uwagę na to, aby w każdej innej religii szukać tego, co dobre i prawdziwe, a nie koncentrować się tylko na tym, co jest zgodne z dotychczasową nauką Kościoła. Według Soboru powinniśmy patrzeć na przedstawicieli innych religii monoteistycznych jako na braci i siostry wierzących w jednego Boga i żyć z nimi w szeroko rozumianym dialogu.
Ekumeniczny wymiar koncepcji ostatecznej decyzji
Nowak, Joachim (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2017)
The data contained in the works about the problem of death as the final personal decision allow also to talk about the ecumenical dimension of the Ladislaus Boros’ concept. It says that death is a possibility to take a final decision in which a man stands for or against God. It was the beginning to focus on the moment of death and adapt it to the concept of immediate change where the moments following and preceding interlock each other to create unity. German Protestant theological literature contains a critical look at the problem of death as the ultimate personal decision. Jungel Eberhard understands human death as “a fundamental passivity of human life.” Rudolf Bultmann follows the structure of the human being settlement. Werner Elert emphasizes that in death the man’s separation from God finds its deadly intensification, death is return in nothingness until creatio ex nihilo in the “day of judgment.” Paul Tillich emphasizes, however, that even after death, there is still the development of the individual by cleaning from distorted acts of earthly existence. Dietrich Bonhoeffer calls the death as “an act” human. Wolfhart Pannenberg believes that despite death the fellowship with God is opening to all people in suffering and dying. To summarize the above issue it should be emphasized that the German Protestant theologians do not explore at all the details of the concept of death as a final personal decision. However, this concept is very clearly the importance of ecumenism.
Gemeinsame Eucharistie im evangelisch-katholischen Kontex
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2005)
Zagadnienie Eucharystii jawi się jako centralny problem ekumeniczny. Wszystkie inne kwestie ekumeniczne należy uznać za istotne o tyle, o ile prowadzą do głębszego zrozumienia Eucharystii oraz do wspólnego udziału w Uczcie Pana. Jedność Kościoła przejawia się i jest realizowana najpełniej w sakramencie Eucharystii. Możliwość wspólnego uczestnictwa w Eucharystii byłaby symbolem i znakiem, że pojednanie w Imię Boże jest możliwe. W obecnym czasie nadal jednak istnieją istotne przeszkody, uniemożliwiające ponadkonfesyjne spotkanie przy wspólnym stole eucharystycznym. W artykule podjęto się omówienia i analizy niektórych zagadnień teologicznych, mających decydujące znaczenie w procesie wzajemnego zbliżania się i porozumienia między katolikami i ewangelikami. Wśród poruszonych zagadnień znalazły się: rzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii, Eucharystia jako ofiara, Komunia kielicha, wspólnota eucharystyczna i interkomunia, Eucharystia i wspólnota kościelna, Eucharystia a urząd kościelny oraz Eucharystia jako centrum życia chrześcijańskiego. Autor dokonuje zarówno historycznego przeglądu stanowisk oraz przedstawia współczesny stan wskazanej problematyki, analizując jednocześnie możliwości i perspektywy osiągnięcia porozumienia oraz przywrócenia widzialnej jedności Kościoła Chrystusowego. Konkludując, należy stwierdzić, iż pocieszające jest, że w ciągu ostatnich lat na polu pracy ekumenicznej osiągnięto więcej niż można było się spodziewać. Kościoły nadal muszą otwierać się na działanie Ducha Świętego, który jest sprawcą jedności.
Philipp Melanchthon und die Ökumene
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2010)
W tym roku przypada 450 rocznica śmierci Filipa Melanchtona. Próbuje się go przedstawić jako wielką ekumeniczną postać reformacji. Przemawiają za tym przede wszystkim jego starania o to, aby poprzez Confessio Augustana i Wittenberger Konkordie osiągnąć wspólną teologiczną podstawę środowisk reformacyjnych w głównych kwestiach dotyczących wiary i nauki. Melanchton był jednym z czołowych autorów dzieła Confessio Augustana. Wyznanie to służyło już w XVI wieku jako most łączący Kościoły powstałe w następstwie reformacji, a w ostatnim czasie sprawdza się jako możliwa platforma porozumienia dla teologicznej jedności luteranów z Kościołem rzymskokatolickim. Już w latach 80-tych XX wieku dyskutowali nad tym czołowi teolodzy reprezentujący stronę katolicką i ewangelicką. Melanchthon miał też swój wkład do tekstu Wittenberger Konkordie, który zawiera kompromisowe formuły. Na zasługi Melanchtona dla jedności chrześcijan zwrócił uwagę m.in. bp Saier w 1997 roku z okazji 500 rocznicy urodzin Melanchtona.
Poglądy Karla Rahnera na koncepcję ostatecznej decyzji
Nowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2005)
Protestanckie reakcje na koncepcję Borosa
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2002)
Różnowyznaniowe związki małżeńskie z perspektywy niemieckiej
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2006)
Śmierć jako początek zmartwychwstania w świetle koncepcji ostatecznej decyzji
Nowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2006)
Śmierć jako w pełni personalny akt człowieka w świetle koncepcji ostatecznej decyzji
Nowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2013)
Śmierć w wymiarze chrystologicznym w świetle współczesnej literatury teologicznej
Nowak, Joachim (Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego, 2014)
Święty Ansgar (Oskar) i jego posłannictwo misyjne
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2016)
Ansgar urodził się w Pikardii 8 września 801 r. Był arcybiskupem Hamburga-Bremy oraz apostołem krajów północnych. W dzieciństwie oddano go do opactwa benedyktyńskiego w Corbie. W 823 r. Ansgar został wysłany razem z innymi zakonnikami do Neu-Corbie w Westfalii, gdzie w tamtejszej gminie powierzono mu wprowadzenie systemu szkolnictwa i duszpasterstwa. Był on tam także nauczycielem w szkole klasztornej. Ansgar został przydzielony do wyprawy króla duńskiego Haralda Klaka i pracował jako misjonarz na terenie Danii. Cesarz Ludwik I Pobożny powierzył mu w 829 r. poselstwo w Szwecji. W 831 r. wraca Ansgar z misją od króla szwedzkiego do cesarza. Papież Grzegorz IV po zatwierdzeniu ufundowanego przez Ludwika I Pobożnego arcybiskupstwa w Hamburgu, osadził tam w 834 r. Ansgara i mianował go swoim legatem dla Sasów, Duńczyków i Szwedów. Po zniszczeniu Hamburga w 845 r. przez Normanów Ansgar przeniósł swoją siedzibę do Bremy, uzyskując w 864 r. zatwierdzenie nowej metropolii hambursko-bremeńskiej przez papieża Mikołaja I. Ansgar wznowił misję w Danii i sam wrócił do Szwecji (852-853), zyskując dla misji przychylność króla Olafa i ludu. Ansgar zmarł 3 lutego 865 r. w Bremie. Jego relikwie od 1982 r. znajdują się w katedrze w Hildesheim. Był on głęboko uduchowionym człowiekiem, który kochał modlitwę i odosobnienie, ale jednocześnie był bardzo otwartym na posługę misyjną. Posłannictwo misyjne Ansgara może być dla nas wzorem apostolskiej odwagi do ciągłych pytań o wolę Pana.
Współczesne inicjatywy ekumeniczne w Niemczech
Nowak, Joachim (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2004)