Przeglądaj wg Autor "Porada, Rajmund"
Teraz wyświetlane 1 - 10 z 10
- Wyników na stronę
- Opcje sortowania
Pozycja Bóg jako Sędzia i WybawcaPorada, Rajmund (Wydawnictwo Pallottinum, 2013)Prawda o Bogu jako Sędzim stanowi podstawowe przesłanie objawienia biblijnego. Stanowi ona konsekwencję wiary w Boga jako Pierwszego Prawodawcy, który jest zarazem Najwyższym Sędzią. Zastosowane środki wyrazu do opisu tej rzeczywistości bardzo bogate i zróżnicowane. Wypowiedziom o Bogu jako Sędzim, który rozstrzyga o karze dla grzesznego człowieka i objawia swój gniew z powodu grzechu, towarzyszy jednocześnie przeko3nanie o zbawczej woli Boga-Sędziego wobec całego stworzenia, które doświadcza z Jego strony łaski i miłosierdzia. Przekonanie to ulega radykalizacji zwłaszcza w kontekście chrystocentrycznej transpozycji Osoby Sędziego. Sędzią jest zmartwychwstały Chrystus, „Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi” (J 5,22). Istotnym motywem, który charakteryzuje postać boskiego Sędziego jest objawienie się w Jezusie Chrystusie nie tylko Bożej sprawiedliwości, lecz przede wszystkim Jego absolutnej i niewypowiedzianej miłości. W Chrystusie świat już został „osądzony” Sędziowska władza Jezusa pozostaje w ścisłym związku z Jego zbawczym dziełem i stanowi istotny element Jego paruzji. Chrystus przychodzi jako Sędzia i przynosi zbawienie.Pozycja Chrześcijanie różnych konfesji wobec odpowiedzialności za sprawy społeczne i gospodarcze. Dziewiąte Sympozjum Ekumeniczne przedstawicieli Kościołów Szwajcarii i Polski Mikołajki, 10-13 marca 1997 rokuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Dialog katolicko-prawosławny o sakramentach inicjacji chrześcijańskiejPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2007)Pozycja Die Problematik der apostolischen Sukzession im römisch-katholisch/lutherischen Dialog auf WeltebenePorada, Rajmund (Wydawnictwo Pallottinum, 2012)Artykuł stanowi próbę przedstawienia przebiegu oraz najważniejszych osiągnięć ogólnoświatowego dialogu rzymskokatolicko-luterańskiego na temat sukcesji apostolskiej. Dla przedstawicieli obu konfesji od początku poza sporem pozostawało twierdzenie, że Kościół jest Kościołem apostolskim o ile dzięki zachowaniu sukcesji apostolskiej pozostaje w łączności z Kościołem apostołów. Zasadnicze pytanie dotyczyło formy i sposobu realizacji owej sukcesji. Już od pierwszej fazy dialogu pojęcie sukcesji apostolskiej odniesiono najpierw do apostolskiej ciągłości Kościoła jako całości dzięki nieprzerwanemu głoszeniu Ewangelii i z tej perspektywy rozpatrywano znaczenie i rolę sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupa. Episkopalna forma sukcesji apostolskiej stanowiła istotny punkt sporu pomiędzy obiema konfesjami, począwszy od reformacji. Strona katolicka reprezentuje w tej kwestii stanowisko – które podtrzymywała stale także w czasie dialogu – według którego urząd biskupi stanowi podstawową formę urzędu kościelnego i pełny jego kształt. Tylko urząd biskupi jest urzędem kościelnym w pełnym sensie. Stąd tylko sukcesja urzędu biskupa jest realizacją sukcesji apostolskiej i podstawą zachowania apostolskiego charakteru Kościoła. Luteranie przyznali, że pod wpływem wydarzeń związanych z reformacją inaczej postrzegają oni sposób urzeczywistniania się sukcesji apostolskiej. Wyraźnie odrzucili oni rozumienie sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupim jako gwarancji i znaku następstwa apostolskiego. Historyczne okoliczności sprawiły, że po stronie luterańskiej w większym stopniu skoncentrowano się na sukcesji nauczania, autentycznego zwiastowania Ewangelii, na wierze i na świadectwie życia apostolskiego. Zachowanie ciągłości zwiastowania Ewangelii uwarunkowane było trwaniem sukcesji prezbiterskiej, która wskutek reformacyjnych następstw wypełnia – ich zdaniem – znaczenie sukcesji episkopalnej. Luteranie wskazali też, że mimo rezygnacji z historycznego urzędu biskupa, zachowano urząd zwierzchnictwa i pastoralnego nadzoru (episkopé). Luterański urząd duchowny wypełnia zatem funkcje urzędu ustanowionego przez Jezusa Chrystusa. W najnowszym dokumencie dialogu rzymskokatolicko-luterańskiego, „Apostolskość Kościoła”, obie strony przyznały, iż mimo poczynionych wyjaśnień, kwestia sukcesji apostolskiej w urzędzie biskupa nadal zachowuje w obustronnych relacjach kontrowersyjny charakter. Dla katolików urząd biskupi stanowi istotny element sakramentalnej struktury Kościoła i nieodzowny znak sukcesji apostolskiej. Po stronie luterańskiej brak akceptacji dla konieczności urzędu biskupa jako posługi istotnej dla trwania apostolskiej ciągłości Kościoła.Pozycja Katolicka recepcja nauki o usprawiedliwieniuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2007)Pozycja Luterański urząd biskupa a perspektywy ekumenicznego porozumieniaPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2005)Pozycja Marcin Luter - 450 rocznica śmierci. Sympozjum w chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, Warszawa, 27 listopada 1996 rokuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1997)Pozycja Oczyszczający Sąd Boży. Ekumeniczna „bilingwalizacja” nauki o pośmiertnym oczyszczeniu w świetle badań biograficznychPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2017)Celem artykułu jest próba wskazania, na podstawie implikacji płynących z rozwijanej w naukach społecznych badawczej perspektywy biograficznej, zbieżności w teologicznym opisie eschatologicznej rzeczywistości pośmiertnego oczyszczenia i sądu Bożego po stronie katolickiej i protestanckiej. Wspomniana perspektywa badawcza eksponuje m.in. trwałość każdej indywidualnej biografii, znaczenie samopoznania i niezbywalną odpowiedzialność za dojrzewanie do pełni własnej tożsamości. Tego typu kategorie znajdują recepcję zarówno w teologii katolickiej, jak i protestanckiej, które nie rezygnując ze swych doktrynalnych założeń, zdolne są do sformułowania komplementarnych i zbieżnych treściowo wypowiedzi. Posoborowa teologii katolicka interpretuje pośmiertne oczyszczenie jako proces osobowego dojrzewania do spotkania z Bogiem, a także jako przemieniające człowieka spotkanie z Bogiem jako Sędzią. Z kolei w nowszych ujęciach teologii protestanckiej można znaleźć takie interpretacje sądu Bożego, które wskazują na jego procesualność i dopełniająco-oczyszczający sens w perspektywie indywidualnej historii życia.Pozycja „Posługa papieża na podstawie encykliki Ut unum sint". Czwarte Międzyuczelniane Sympozjum Ekumeniczne Warszawa, 14 maja 1996 rokuPorada, Rajmund (Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1996)Pozycja Urzeczywistnianie się Kościoła w dialogu ekumenicznym – perspektywa katolickaPorada, Rajmund (Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej, 2018)W kontekście rozważań nad Kościołem jako wydarzeniem dialogu artykuł ma na celu ukazanie dialogu ekumenicznego jako istotnego elementu eklezjalnej tożsamości. Wprawdzie sam dialog doktrynalny nie wyczerpuje ekumenicznej działalności Kościoła, jednak jest on istotnym narzędziem w procesie odbudowywania jego widzialnej jedności i wyrazem dialogicznej struktury Kościoła. Dlatego uznano, że w warunkach konfesyjnych podziałów należy mu przypisać w równym stopniu kościelnotwórczą rolę, jak czyni się to w odniesieniu do tradycyjnych form kościelnego dialogu wiary. Dla zrealizowania właściwego celu artykułu najpierw podjęto refleksję nad ogólnymi założeniami pojmowania Kościoła jako rzeczywistości dialogicznej oraz dialogiem jako metodą służącą wypracowywaniu w Kościele konsensusu wiary. Kolejne punkty koncentrują się na ukazaniu znaczenia dialogu ekumenicznego dla urzeczywistniania eklezjalnej tożsamości Kościołów i wspólnot kościelnych oraz warunkach, które po stronie katolickiej pozwoliły usunąć pierwotne przeszkody dla uznania dialogu ekumenicznego jako istotnego wydarzenia eklezjalnego.