Przeglądaj wg Autor "Radej, Maciej"

Teraz wyświetlane 1 - 5 z 5

Dzień i pora głoszenia kazania – panorama historyczna
Radej, Maciej (Towarzystwo Naukowe KUL, 2012)
The day and time of preaching in Church were set by biblical, pastoral, economic and political reasons. The privileged day for preaching has always been Sunday – the day on which Jesus Christ was resurrected and sent on the Apostles the Holy Spirit. Except for Sunday, sermons should be also given on important Church holidays, especially connected with the lives of Christ, the God’s Mother and some saints. For many centuries the holy Sunday mass could be celebrated between 9 and 13 as that was the time of Christ’s pain on the cross and His death. Then, the word of God was preached which emphasized that great salutary work. Social and economic changes, Church persecution and the II World War were the reasons why holy masses could take place also in the evenings and then sermons were given as well. Finally, the pastoral reasons made the present Church, along with the development of tourism and mobility, celebrate the holy mass in the evening on the day preceding Sundays and holidays. Taking part in the such a mass meets the requirement to participate in the holy mass obligatory for every believer. The celebrant, however, is obliged to give a homily.
Miejsca przepowiadania słowa Bożego. Panorama historyczna
Panuś, Kazimierz; Radej, Maciej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2018)
Słowo Boże głoszone było nie tylko w miejscach kultu. Sam Jezus, niedościgły wzór wszystkich kaznodziejów, głosił je także na otwartej przestrzeni, z łodzi, w domach i w czasie uczty. W ślad za Jego wzorem szła praktyka apostolska oraz nauczanie Kościoła pierwszych wieków. Z upływem stuleci chrześcijanie zbudowali imponujące świątynie ze wspaniałymi ambonami służącymi proklamacji słowa Bożego. Nigdy jednak głoszenie kazań nie ograniczało się wyłącznie do miejsc kultu. W poszukiwaniu słuchacza kaznodzieje udawali się bądź tam, gdzie on żył i działał: na pola bitew, na place miast, jarmarki, miejsca wykonywania kar, do leprozoriów i szpitali, bądź tam, gdzie człowiek znajdował miejsce wiecznego spoczynku – na cmentarze. Praktyka głoszenia słowa Bożego w Polsce również koncentrowała się w tych samych miejscach. Czasy najnowsze niewiele do tego dorzuciły. Największe bowiem zgromadzenia wiernych, niejednokrotnie kilkumilionowe, w czasie których głoszono słowo Boże – jak pielgrzymki papieskie czy Światowe Dni Młodzieży – miały swych prekursorów w kaznodziejskiej działalności świętych: Jana Kapistrana czy Wincentego Ferrera.
Potrzeba „Dyrektorium homiletycznego”
Radej, Maciej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2011)
W adhortacji apostolskiej Verbum Domini wydanej w roku 2010 papież Benedykt XVI zwrócił się z prośbą do kompetentnych władz o opracowanie dyrektorium homiletycznego. W niniejszym artykule starano się odpowiedzieć na pytanie: czym jest dyrektorium, jakie dokumenty tego typu już funkcjonują w Kościele powszechnym i w Polsce oraz jakie kwestie - zdaniem autora - powinny się znaleźć w przyszłym dyrektorium homiletycznym. W Kościele powszechnym funkcjonują aktualnie: dyrektorium ekumeniczne, Dyrektorium o Mszach św. z udziałem dzieci z 1973 roku oraz dwa, stosunkowo najbliższe homiletyce, dyrektoria katechetyczne z 1971 i z 1997 roku. Ogólny schemat tych dokumentów sprowadza się najczęściej do dwóch ważnych części. Po wprowadzeniu, ukazującym założenia przyświecające tego rodzaju opracowaniom, przedstawione są w części pierwszej założenia fundamentalne, a następnie - w części drugiej - płynące stąd wnioski praktyczne. Można żywić nadzieję, że postulowane przez Benedykta XVI dyrektorium homiletyczne, będzie - jak wszystkie dotychczasowe dyrektoria - podkreślać teocentryczny i chrystocentryczny charakter chrześcijaństwa.
Sermonis brevitas amica. O długości kazania dawniej i dziś
Radej, Maciej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, 2011)
The article is an analysis on the length of a sermon in the history of preaching. For centuries, it has been emphasized that conciseness is a friend of a sermon (sermonis brevitas amica) and a lot should be said just in a few words (multa in paucis) and – according to the Council of Trident – people should be preached “briefly and accessibly” (cum brevitate et facilitate sermonis). As an effect, there was a gradual reduction of sermons which in previous centuries were given for many hours into a ten minute Sunday homily which is expected nowadays. At the same time an interesting phenomena can be observed, namely that the very listeners would like to listen to longer sermons while retreat, concentration days or other important ceremonies during which they expect to be given deeper arguments on faith and moral life. Listeners do not feel bored with the length of a sermon if it is given by a charismatic preacher speaking with a great belief and passion.
Ulubione figury retoryczne Karola Wojtyły
Radej, Maciej (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, 2010)
Das außergewöhnliche rhetorische Talent, das Johannes Paul II. in aller Welt berühmt machte, ließ sich schon in seinen Predigten in den Jahren 1958-1978 erkennen, d.h. in der Zeit, als er noch Bischof, Erzbischof und Kardinal in Polen war. Zu seinen Lieblingsstilfiguren, die er oft verwendete, gehören vor allem adressative Formen, Wiederholungen, rhetorische Fragen und Apostrophen. Laut den Prinzipien der klassischen Theorie der Rhetorik setzte sich der Sprecher zum Ziel, seinen Zuhörer zu belehren (docere), ihn tief zu berühren (movere) und ihm Vergnügen zu machen (delectare). Die von Karol Wojtyla verwendeten Stilfiguren halfen ihm doch, alle drei Aufgaben gekonnt in die Tat umzusetzen.