Przeglądaj wg Autor "Raiser, Konrad"

Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1

Challenges for Ecumenical Learning in Theological Education in the 21st Century
Raiser, Konrad (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2008)
Artykuł Konrada Raisera stanowi zapis wystąpienia w monasterze Sambata w Rumunii na konsultacji pt. „Przyszłość Edukacji teologicznej w Europie Środkowej i Wschodniej”. Konferencja ta sytuuje się w ciągu konsultacji odbywanych na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat przy wydatnym zaangażowaniu Światowej Rady Kościołów. Dotychczas jednak tematyka edukacji teologicznej nie była stawiana na pierwszym miejscu. Konsultacje przeprowadzone w Herrnhut w 1980 r. i w Oslo w 1996 ujawniły w krajach Europ Środkowej i Wschodniej tradycyjne struktury edukacji teologicznej, nastawionej na kształcenie duchowieństwa. Do 1989/90 kraje tego obszaru - z wyjątkiem Grecji - poddane były reżimowi komunistycznemu. Ścisła kontrola państwa nie pozostawiała miejsca na inne formy edukacji teologicznej, jak przygotowanie przyszłych księży i pastorów. Nieco lepiej wyglądała sytuacja edukacji teologicznej w katolickiej Polsce i ewangelickiej NRD. Europa Wschodnia, o przeważającej obecności kościołów prawosławnych otrzymała po 1990 r. impuls do gwałtownego rozwoju tłumionej wcześniej edukacji teologicznej. Posiadając wielowiekowe tradycje w tej dziedzinie, kościoły te musiały ją jedynie adaptować do nowych warunków. Otwierano nowe akademie, seminaria, a wydziały teologii zostały przywrócone do państwowych uniwersytetów. Podobny rozkwit przeżyły katolickie i protestanckie instytucje edukacji teologicznej. W krajach o większości katolickiej i protestanckiej ju ż dawniej istniały, albo też po okresie przełomu 1990 r. powstały Rady Ekumeniczne, zrzeszające Kościoły prawosławne i protestanckie, niekiedy także Kościół rzymskokatolicki na zasadzie obserwatora. Niestety, z wyjątkiem Rumunii ciała takie są nadal nieobecne w krajach o większości prawosławnej. Odnotować należy fakt wzmocnienia edukacji teologicznej w Kościele rzymskokatolickim po Soborze Watykańskim II, dzięki zapisom Dyrektorium ekumenicznego. Wiele otwarcia wniósł też dokument studyjny grupy Watykan–Geneva z 1993 r. pt. Formacja ekumeniczna. Refleksje i sugestie ekumeniczne. Stwierdzić jednak trzeba, że rozwój edukacji ekumenicznej w Kościele katolickim pod koniec XX wieku zbiegł się z umacnianiem się tendencji do konfesjonalizmu, ujawniającej się w nawet od wielu lat działających wielowyznaniowych teologicznych instytucjach edukacyjnych. Ostatnia część artykułu poświęcona jest wytycznym na przyszłość dla edukacji teologicznej w Europie Środkowej i Wschodniej. Wyzwaniem dla teologicznej edukacji w prawosławiu, wciąż nastawionej głównie na kształcenie jedynie duchowieństwa, jest otwarcie się na potrzebę teologicznej interpretacji współczesności oraz na zaangażowanie ekumeniczne. Wyzwaniem dla kościołów protestanckich, które zachowały tradycyjne nauczanie akademickie nakierowane na potrzeby własnych konfesji, jest rozwijanie ju ż istniejących instytucji edukacji ekumenicznej w kontekście teologii ekumenicznej. W przypadku protestanckich wspólnot ewangelikalnych, formy edukacji teologicznej nastawione są głównie na udział szerokiej publiczności i mają charakter ewangelizacyjno-misyjny. Na zakończenie artykułu Autor przytoczył zalecenie raportu z Herrnhut (1980) i konkludował: „Edukacja teologiczna odgrywa istotna rolę wspomagającą Kościoły w odpowiedzi na imperatyw ekumeniczny”.