Przeglądaj wg Autor "Swinburne, Richard"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

Dowody na istnienie Boga
Swinburne, Richard (Towarzystwo Naukowe KUL, 1998)
Dusza czyni nas tymi, kim jesteśmy
Swinburne, Richard (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2019)
Teoria tożsamości osobowej jest teorią poszukującą czynnika decydującego o tym, że osoba P2 w czasie t2 jest tą samą osobą, co osoba P1 w czasie t1 wcześniejszym od t2. Większość współczesnych teorii to „teorie złożone”. Teorie złożone utrzymują, że tożsamość dwóch osób zależy od pewnego stopnia „ciągłości” lub „łączności” między dwiema osobami pod względem jednej lub większej liczby cech – P2 musi posiadać część ciała lub mózgu P1 i/lub być zdolna do zapamiętania niektórych przeżyć osoby P1. Wszystkie te teorie są podatne na zarzut arbitralności – każda z nich musi bowiem dokładnie określić, jaki stopień odnośnej cechy sprawiłby, że P2 byłaby tą samą osobą, co P1, a wybór jakiejkolwiek konkretnej wartości jest w tym wypadku całkowicie arbitralny. Aby wystawić się na taki zarzut, teorie złożone muszą twierdzić, że bycie tą samą osobą, co P1, jest kwestią stopnia. Tymczasem „teorie tożsamości częściowej” są przedmiotem krytyki z uwagi na znamienną konsekwencję, że więcej niż jedna późniejsza osoba może być częściowo identyczna z osobą P1. Taka konsekwencja nie może być sformułowana w sposób spójny. Wynika z tego, że albo osoba P2 jest w pełni identyczna z osobą P1, albo osoba P2 nie jest w ogóle identyczna z osobą P1, co prowadzi do „prostej teorii” tożsamości osobowej, zgodnie z którą tożsamości osobowej nie można analizować pod kątem cech o różnym stopniu nasilenia. Jednak w czasie t2 musi zachodzić jakaś różnica między osobą P1 a osobą, która osobą P1 nie jest. Konkluzją niniejszej pracy jest stwierdzenie, że osoba P2 jest identyczna z osobą P1, jeśli obie mają tę samą niepodzielną nie-fizyczną część, czyli tę samą duszę. W przeciwnym razie osoby P1 i P2 identyczne być nie mogą. W związku z tym element, który czyni osobę tym, kim ona jest, to dusza tej osoby.
Jak oszacować prawdopodobieństwo zmartwychwstania
Swinburne, Richard (Towarzystwo Naukowe KUL, 2003)
The author argues that a historical hypothesis h is probable in so far as it is intrinsically a simple hypothesis and (1) the posterior historical evidence is such as probably would occur if h is true, but not otherwise, (2) the general background evidence makes it probable that h is to be expected under certain conditions, and not otherwise, (3) there is evidence, the prior historical evidence’ such as probably would occur if these conditions were satisfied, but not otherwise. By the ‘posterior historical evidence’ is meant the testimony of witnesses and physical traces caused by what happened at the time in question. In the case of the resurrection of Jesus the general background evidence which makes it probable that there is a God of the traditional kind who has good reason to become incarnate in order to provide atonement, to identify with us in our suffering, and to reveal teaching. The prior historical evidence that there was prophet who led the kind of life that incarnate God would need to lead if he had become incarnate for these reason. He will need to show us when some prophet has led the right sort of life that God has lived it, and that can be achieved by his life being culminated by a super-miracle such as the resurrection. The posterior historical evidence is the evidence of witnesses to the empty tomb and the appearances of Jesus. The stronger is the general background evidence, and the stronger is the prior historical evidence showing that one and only one prophet (Jesus) led the right sort of life, the less our need of posterior historical evidence. Given some modest values for (1), (2), (3), there is a very high probability that the resurrection occurred. This is illustrated by feeding some artificially precise values for these probabilities into the relevant theorem of the probability calculus, Bayes’ Theorem.