Przeglądaj wg Autor "Witko, Andrzej"

Teraz wyświetlane 1 - 4 z 4

Don Miguel Mañara i jego koncepcja „Mysterium salutis” w sewilskim kościele La Caridad
Witko, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2011)
El Greco a ikonografia chrześcijańska
Witko, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2009)
Missione della beata Faustina
Witko, Andrzej (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 1999)
W niezbadanych planach Opatrzności osoba bł. Faustyny (1905-1938) ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia została wybrana, by przypomnieć całemu światu zapomnianą prawdę o Bożym Miłosierdziu. Posłannictwo tej prostej i niewykształconej zakonnicy, stawianej dziś w pierwszym szeregu największych mistyczek Kościoła, związane było nade wszystko z przekazaniem nowych form nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego oraz z założeniem nowego zgromadzenia, mającego szerzyć kult Jezusa Miłosiernego. W kontekście całego depozytu objawień istotą nabożeństwa jest ufność. Ona sama w sobie już stanowi nabożeństwo. Drugim z jego fundamentów jest spełnianie dzieł miłosierdzia - czynem, słowem bądź modlitwą, co jednak nie należy do istoty, a uzależnione jest od stopnia realizacji kultu. W oparciu o orędzie bł. s. Faustyny można wyróżnić pięć form nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Podstawą ich specyfikacji są obietnice, jakie Jezus skierował do wszystkich ludzi, którzy będą praktykować to nabożeństwo: cześć obrazu, obchód święta, odmawianie koronki, uczczenie godziny śmierci Zbawiciela oraz rozszerzanie kultu Bożego Miłosierdzia. Osobny problem w posłannictwie Błogosławionej stanowi kwestia nowego zgromadzenia. W zamyśle bł. Faustyny miało ono mieć trzy stopnie: pierwszy to siostry klauzurowe, błagające o Miłosierdzie Boże dla całego świata; drugi to zgromadzenie czynne, trzeci natomiast to wielki ruch apostolski skupiający przede wszystkim ludzi świeckich. Choć Błogosławiona nie zrealizowała Jezusowego żądania, które wedle Bożego zamysłu przyczyniło się do całkowitego oczyszczenia jej woli, widziała jednak w sposób nadprzyrodzony śluby pierwszych sześciu kandydatek oraz dom nowego zgromadzenia, założonego wkrótce po jej śmierci. Było nim apostolskie Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, po którym pojawiły się i inne wspólnoty, m. in. Instytut Świecki „Dzieło Miłosierdzia Bożego”, Instytut Miłosierdzia Bożego oraz ostatnio Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum” czy Barmherziger Bund.
O domu i bibliotece El Greca
Witko, Andrzej (Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego, 2016)
Domenikos Theotokopoulos, powszechnie znany jako El Greco, od 1589 r. zamieszkiwał w pałacu markiza de Villeny, dokąd powrócił w 1604 r., by pozostać tam już do śmierci (1614). Przedmioty będące własnością malarza wymienione zostały w dwóch inwentarzach, spisanych przez jego syna, Jorge Manuela, w 1614 oraz 1621 r. W świetle tych przekazów archiwalnych zarówno wyposażenie domu greckiego malarza, jak i jego biblioteka prezentują się bardzo skromnie. Jednakowoż artysta wynajmował pałac umeblowany, dlatego też w inwentarzach odnotowano tylko i wyłącznie przedmioty będące własnością Theotokopoulosa. Nie wiemy, na ile szczegółowy był zapis inwentarza sporządzonego po śmierci artysty, biorąc pod uwagę, iż jego długi miały być wyrównane przez różnej klasy dobra pozostawione w jego domu. Z kolei w inwentarzu z 1621 r. pojawiają się nowe przedmioty, które mogły być nabyte już przez Jorge Manuela w czasie, gdy zajmował to samo mieszkanie wraz ze swoją pierwszą żoną. Z pomocą tych dwóch inwentarzy w dużej mierze udało się zrekonstruować pierwotną bibliotekę El Greca, a nawet odnaleźć kilka dzieł na marginesie opatrzonych przez artystę komentarzami dotyczącymi architektury i malarstwa. Intensywny rozwój intelektualny greckiego malarza, zapoczątkowany na Krecie, znalazł swe dopełnienie poprzez kontakt ze znakomitymi dziełami włoskich mistrzów, a także dzięki relacjom z włoską elitą intelektualną i lekturze bardzo zróżnicowanych prac, cieszących się wówczas dużą popularnością, dotyczących głównie teorii artystycznych i architektury. Zainteresowanie się tymi dziedzinami zainspirowało malarza do napisania niezachowanego traktatu o architekturze oraz do projektowania szeregu retabulów przeznaczonych na ekspozycję jego obrazów. Nic przeto dziwnego, iż w swej bibliotece El Greco posiadał kilka egzemplarzy traktatu Witruwiusza oraz prace Sebastiana Sedia, Andrei Palladia czy Jacopa Barozziego da Vignoli. Biblioteka Theotokopoulosa była starannie wyselekcjonowana pod kątem dzieł z humanistyki. Znajdowało się w niej dwadzieścia siedem książek w języku greckim, lecz dominowały tam prace pisane w języku włoskim, podczas gdy niemal nie występowały publikacje w języku łacińskim. Jeśli już zawierała dzieła kultury rzymskiej, pojawiały się one we włoskich tłumaczeniach. Także wydań w języku hiszpańskim było w porównaniu z włoskimi niewiele. Biblioteka El Greca, zawierająca dużą ilość książek humanistycznych, zwłaszcza po grecku i włosku, może świadczyć o jego szczególnych zainteresowaniach, a być może nawet o profilu jego wykształcenia. Niestety, po śmierci malarza i konfiskacie jego dóbr w 1622 r., w związku z niewywiązaniem się z zobowiązań wobec Hospital Tavera w Toledo, biblioteka El Greca przepadła bezpowrotnie.