Przeglądaj wg Autor "Wolnica, Krzysztof"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3

Chrystologia Johna Wesleya i Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
Wolnica, Krzysztof (Wydawnictwo Pallottinum, 2017)
John Wesley i Joseph Ratzinger upatrują zbawienie w Osobie Jezusa Chrystusa. Swoją wiarę opierają na życiu i dziele Jezusa z Nazaretu, który dla człowieka wierzącego w Boga Trójjedynego jest zarazem zapowiadamy przez Stary Testament Mesjaszem – Chrystusem. W refleksji teologicznej przyznają prymat Pismu Świętemu, które powinno być badane w świetle w Tradycji, potwierdzone przez rozum i ożywione osobistym doświadczeniem, które znajduje swoją pełnię w Liturgii, zwłaszcza w sakramencie Eucharystii. Zarówno Wesley jak i Ratzinger przez cale życie zajmowali się Osobą Jezusa Chrystusa poszukując w Nim na ile to możliwe zrozumienia tego, co nigdy dla człowieka nie będzie do końca zbadane, poznane i zrozumiałe. Stawiając w swoim życiu na prymat Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego w świetle czworoboku: Pismo Święte, Tradycja, rozum i doświadczenie/Liturgia usiłowali zgłębić tajemnicę Boga objawioną w Jezusie Chrystusie. Spojrzenia Wesleya i Ratzingera na Pismo Święte, Tradycję i rozum są zbieżne oraz wzajemnie się uzupełniające pomimo odległości w czasie i przestrzeni, które dzielą obu teologów. W kwestii ostatniego z wierzchołków czworoboku – doświadczenia/Liturgii – można dostrzec bardziej różne rozłożenie akcentów aniżeli różnice w myśli teologicznej. Wesley kładzie nacisk na osobiste doświadczenie spotkania Jezusa Chrystusa potwierdzone w życiu codziennym. Ratzinger akcentuje Liturgię, jako drogę prowadząca do osobistego spotkania z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym. Dla obu ważna jest społeczność Kościoła, w którym kształtowana i budowana jest wiara w oparciu o rzeczywiste spotkanie z Panem w sakramencie Wieczerzy Pańskiej.
Koniec w pismach Johna Wesleya i Josepha Ratzingera/Benedykta XVI w kontekście współczesnych eschatologii
Wolnica, Krzysztof (Wydawnictwo Pallottinum, 2019)
W teologii pytanie o „koniec” odnosi się przede wszystkim do człowieka i świata, w którym żyje. Odpowiedź na pytanie, czym jest „koniec” jest zawsze uzależniona od stosunku człowieka do Boga. Od odpowiedzi na pytanie o Boga uzależniona jest odpowiedź na pytania o życie i śmierć człowieka. Bóg w Jezusie Chrystusie składa każdemu z ludzi ofertę – dar wolności. Boży dar wolności pozwala człowiekowi wybrać prymat Boga, a co za tym idzie życie wieczne, ale pozwala również człowiekowi Boga odrzucić i wybrać prymat doczesności, świata materialnego i przemijającego a tym samym śmierć. Od wolności wyboru zaczyna się prawdziwa wolność człowieka. W zależności od tego, co wybrał – życie lub śmierć – tak będzie postrzegał swój koniec. Zarówno John Wesley jak i Joseph Ratzinger/Benedykt XVI w swoim spojrzeniu na „koniec” z perspektywy wiary w Boga Trójjedynego, kładą nacisk na to, że końcem dla człowieka nie jest śmierć. To, co wydaje się być końcem i prowadzić w nicość – śmierć – jest tak naprawdę początkiem prawdziwego życia dzięki dobrowolnej, jedynej i niepowtarzalnej ofierze na Golgocie Jezusa Chrystusa. Dlatego zarówno dla Ratzingera jak i Wesleya najistotniejsze jest doprowadzenie do zbawienia duszy każdego człowieka (chodzi także o ciało). Odczuwają oni pragnienie nieustannego wskazywania na Jezusa Chrystusa jako tego, który będąc Ukrzyżowanym, jest także Zmartwychwstałym, będąc dzięki temu eschatologiczną nadzieją człowieka. W Chrystusie śmierć staje się „przejściem” dla człowieka, który w Nim widzi swojego Pana i Zbawiciela. Jest to „przejście” ze świata doczesności pełnego niepewności, samotności, bólu, cierpienia i śmierci do świata wieczności, w którym jest wszechogarniająca Miłość usuwająca wszelką niepewność, samotność, ból, cierpienie i w ostateczności śmierć. W odróżnieniu od świata odrzucającego Boga, zatem świata proponującego eschatologię beznadziei, Wesley i Ratzinger proponują wiarę w istnienie „całkowicie Innego”, który jest Życiem i który proponuje człowiekowi eschatologię nadziei i życia – czyli zbawienie, które wiara chrześcijańska nazywa życiem „w i z Chrystusem”.
Wrocławski ekumenizm – 50 lat po II soborze watykańskim
Wolnica, Krzysztof (Wydawnictwo Pallottinum, 2015)
Współpraca wrocławskich parafii reprezentujących Kościoły zrzeszone w Polskiej Radzie Ekumenicznej oraz Kościół Rzymskokatolicki, obejmuje także Ewangelikalną Wyższą Szkołę Teologiczną, z którą od kilku lat trwa współpraca. Ekumeniczna otwartość we Wrocławiu dotyczy nie tylko chrześcijan, ale także reprezentantów innych religii, czego przykładem jest Dzielnica Wzajemnego Szacunku, gdzie ma miejsce współpraca z Gminą Wyznaniową Żydowską. Ekumenizm wrocławski rozwija się na trzech płaszczyznach: duchowej w ramach Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, Światowego Dnia Modlitwy oraz Salonu Dzielnicy Wzajemnego Szacunku. Ekumenizm naukowy, który jest intelektualnym wysiłkiem, pozwala poprzez dyskusję i ekumeniczne zaangażowanie na lepsze poznanie teologii i kultury Kościołów uczestniczących w wydarzeniach kulturalno-naukowych. Ekumenizm praktyczny jest wyrazem realizowania przykazania miłości bliźniego poprzez działalność społeczną. Wrocławskie parafie oraz Dzielnica Wzajemnego Szacunku to nie tylko słowo, ale również czyn polegający na rzeczywistej pomocy dzieciom, dorosłym i seniorom ponad istniejącymi różnicami teologicznymi, liturgicznymi i religijnymi.