Chodubski, Andrzej (Gdańskie Seminarium Duchowne, 2010)
Polacy licznie emigrują począwszy od XIX w. Zjawisko to wyhamowało po II wojnie światowej na skutek polityki władz państwowych. Sytuacja ta uległa zmianie w 1989 r. Zintensyfikowanie ruchów emigracyjnych nastąpiło w 2004 r., po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Oceniając zjawiska migracyjne zwraca się uwagę na pozytywy i negatywy. Z jednej strony doświadczenie pobytu na obczyźnie sprzyja „cywilizacyjnemu ubogaceniu” poprzez umocnienie takich cech, jak przedsiębiorczość, decyzyjność, tolerancja, krytycyzm, z drugiej zaś ujawniają się zjawiska negatywne, nierzadko o charakterze patologicznym. Polska jest miejscem, w którym osiedlają się przybysze z innych krajów, przede wszystkim z byłego ZSRR oraz Dalekiego Wschodu.
