Derrida w swoim eseju udowadnia, że filozofia, choć dąży do uściślenia myśli i jej usystematyzowania, a więc w tekstach filozoficznych preferowane są możliwie precyzyjne pojęcia abstrakcyjne, nie jest w stanie, i to z powodów zasadniczych, całkiem uciec od metafory. Prowadząc swój do wód, Derrida analizuje arystotelesową definicję metafory oraz wynikające z niej konsekwencje językowe i intelektualne. Pokazuje, że nie można traktować metafory jako wtórnej wobec pojęcia. te rozważania mogą być przydatne dla teologa. Próby usystematyzowania metafor są pomocne w lepszym rozumieniu metafor biblijnych oraz w staranniejszym dobieraniu metafor w trakcie pisania tekstów teologicznych. Szczególnie interesujące są krytyczne uwagi o pojęciach matematycznych i dziełach techniki jako punkcie wyjścia do tworzenia metafor. Analizy Derridy pokazujące metaforę jako „samo wyłonienie się języka” są istotną inspiracją do namysłu nad wzajemną relacją pojęć abstrakcyjnych i metafor w tekście teologicznym.
