Hipoteza ostatecznej decyzji oraz koncepcja siostry śmierci wpisują się w tanatologię skoncentrowaną wokół nadziei. W swych badaniach rolę momentu śmierci podkreśla Ladislaus Boros. To właśnie w momencie śmierci człowiek osiąga pełnię swego człowieczeństwa poprzez możliwość dokonania pierwszego, w pełni wolnego i świadomego aktu. Zdolność ta powstaje dzięki bliskości Chrystusa, z którym człowiek staje twarzą w twarz. Ta wyjątkowa chwila zażyłości z Bogiem uzdalnia go do decyzji o życiu z Chrystusem lub bez Niego. Franciszek z Asyżu śmierć postrzega jako swoją siostrę. Ten pozytywny obraz śmierci wpisuje Franciszkową siostrę w nurt średniowiecznego braterstwa. Człowiek, spotykając się ze swoją śmiercią, przeżywa przemijalność w pokoju i z nadzieją. Siostra, która po niego przychodzi, stopniowo doprowadza go do pełnego przejścia do wieczności, w której oczekuje na człowieka Chrystus. Franciszek podkreśla ciągłość życia, którego siostra śmierć jest spoiwem i łącznikiem.
