Ruch Biblijny i Liturgiczny, 2009, Tom 62, nr 4

Stały URI dla kolekcjihttps://theo-logos.pl/handle/123456789/39321

Przeglądaj

Przeglądaj Ruch Biblijny i Liturgiczny, 2009, Tom 62, nr 4 wg Temat "analiza egzegetyczna"

Wpisz kilka pierwszych liter i kliknij przycisk przeglądania
Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Ap 12 jako teologia historii
    Nowińska, Joanna (Polskie Towarzystwo Teologiczne, 2009)
    The Biblical writers notice history as the space of God’s rule. He is the director, who comes into contact with human being through signs – events and words, and also He is the history’s perpetuum mobile. Rev 12 specifically reflect nowadays and the previous in the context of the whole world’s vision and mix the reference to facts (lack of the temple, ark, faithful people, horrible experiences, the death danger), places (the temple, a desert), persons (the Child-Ruler, Michael) with the Old Testament figurative exposing, a typical one for such a book (the Woman with Child, the heaven, the dragon), enriched with a lot of symbols (a crown, a horn, the moon under feet). God’s interference into World history is presented through lightning, voices, thunder, an earthquake and great hail, that stress His power and supremacy. The biblical writer refers to events, which make place whole the time in the natural- and supernatural space, like: the war between God and evil, persecutions, hiding, God’s care of men. The specific literary structure of Rev 12, contrary to the other parts of that book, seem to help to put an accent for the fundamental truths for transcendental theology of history of which the most important is the eternal rule of God and only accidental, finished in the time perspective of Satan’s position.
  • Miniatura
    Pozycja
    Mother of the Lord and the 153 large fishes in John 21:11
    Mucha, Paweł Marek (Polskie Towarzystwo Teologiczne, 2009)
    Liczba 153 ryb złowionych przez uczniów w J 21,11 stanowi od dawna przedmiot dociekań. Pojawiło się wiele interpretacji tejże liczby, która musiała być z jakichś powodów dobrze zapamiętana i zapisana. Autorami tych interpretacji byli zarówno Ojcowie Kościoła, jak i współcześni teologowie. Wiele z nich jest bardzo ciekawych, jednak żadna z nich nie uwzględnia występowania tejże liczby poza Pismem Świętym. Jak się okazuje, liczba ta poza Biblią jest ściśle związana z Matką Bożą (ilość Zdrowaś Maryjo w różańcu, ciągłe przewijanie się liczby 153 w objawieniach w Fatimie). Nie jest to przypadek, bo liczba 153 pojawia się w Ewangelii Jana, któremu Jezus umierając na krzyżu powierzył swoją Matkę. Związek tej liczby 153 z Matką Bożą jest dość oczywisty, ale nie wyjaśnia jeszcze znaczenia tej liczby. Rozwiązanie znajduje się w Ewangelii Łukasza, który ze wszystkich Ewangelistów poświęcił Matce Bożej najwięcej miejsca. W jego opisie nawiedzenia Najświętszej Maryi znajduje się klucz do odczytania liczby 153. Chodzi mianowicie o słowa, jakie św. Elżbieta wypowiedziała do Maryi: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (Łk 1,43). Tytuł Maryi „Matka Pana” jest równoznaczny z „Matka Boga”. W języku oryginalnym (greckim) ten tytuł Maryi zaskakuje. Biorąc pod uwagę wielką analogię pomiędzy Janem i Łukaszem, można odczytać znaczenie liczby 153: a) u Jana jest wymienionych pięciu uczniów z imienia, a u Łukasza pełny tytuł Maryi składa się z pięciu wyrazów (w języku greckim): ἡ μήτηρ τοῦ κυρίου μου; b) u Jana jest wymienionych dwóch uczniów bez imienia, u Łukasza wartość numeryczna dwóch kluczowych słów z tegoż tytułu Maryi (μήτηρ κυρίου) wynosi dokładnie 153, tyle samo, co ilość złowionych ryb. Okazuje się w ten sposób, że wartość numeryczna (gematryczna) dwóch słów kluczowych „Matka Pana” po grecku wynosi dokładnie 153. Taki sposób odczytania potwierdza opinia J. M. Lagrange’a! Takie wyjaśnienie liczby 153 w J 21,11 jest nowe, bardzo proste, gematryczne i właściwe tylko katolikom, bo żeby je znaleźć, trzeba uwierzyć, że Maryja jest prawdziwą Matką Bożą. Mówi nam o tym scena zwiastowania, kiedy Maryja staje się Matką Chrystusa – Boga-człowieka, a potwierdza to scena nawiedzenia, gdy Elżbieta nazywa Maryję „Matką Pana”.