Nowożytna hermeneutyka biblijna nie doceniała dostatecznie znaczenia kanonu dla interpretacji tekstów mieszczących się w jego granicach. W niej dominowały dwie tendencje: dążenie do rekonstrukcji przekazów ustnych i spisanych w postaci najbardziej pierwotnej oraz rozszerzanie zakresu źródeł poza granice wyznaczone przez kanon. Postnowoczesna krytyka wykazała, że przyjmowana neutralność tych dwóch rodzajów podejść w rzeczywistości jest tylko pozorna. Każdy tekst powinien być interpretowany w sieci relacji z grupą tekstów określoną z perspektywy czytelnika. Niemożność pominięcia tej perspektywy oznacza, że każda interpretacja implikuje istnienie pewnego kanonu.
