Il consilium fabricae Ecclesiae nel Codex Iuris Canonici del 1917

Abstract

Jednym z ważniejszych punktów programu pontyfikatu papieża Piusa X była reforma prawa kanonicznego, dlatego 19 marca 1904 wydał on mottu proprio Arduum sane munus, w którym powołał do życia Komisję Kodyfikacyjną oraz kolegium konsultorów w celu odnowienia dyscypliny kościelnej. Prace nad reformą prawa kanonicznego zostały ukończone przez papieża Benedykta XV, który bullą Providentissima Mater Ecclesia, wydaną 27 maja 1917 r., promulgował Codex Iuris Canonici. Według Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., Rada fabryki Kościoła była organem, w skład której wchodził proboszcz, jako przewodniczący, oraz duchowni, jak i osoby świeckie nominowane przez ordynariusza lub swojego delegata. Rada nie posiadała osobowości prawnej. Jej zadaniem było administrowanie dobrami należącymi do kościoła. Należy podkreślić, że Kodeks jednoznacznie wykluczał możliwość ingerencji przez radę w sprawy dotyczące sprawowania kultu Bożego w kościele. W aktualnym Kodeksie Prawa Kanonicznego nie występuje żadne odniesienie do Rady fabryki Kościoła. Obecne prawo powierza administrowanie dóbr kościoła proboszczowi, wspieranemu przez parafialną radę ekonomiczną (kanon 537). Istnienie Rada fabryki Kościoła jest bez wątpienia jednym z ważnych etapów w procesie kształtowania odpowiedzialności osób świeckich za własną świątynię i parafię.