Dwie koncepcje śmierci: Ladislausa Borosa oraz Franciszka z Asyżu

Abstract

Hipoteza ostatecznej decyzji oraz koncepcja siostry śmierci wpisują się w tanatologię skoncentrowaną wokół nadziei. W swych badaniach rolę momentu śmierci podkreśla Ladislaus Boros. To właśnie w momencie śmierci człowiek osiąga pełnię swego człowieczeństwa poprzez możliwość dokonania pierwszego, w pełni wolnego i świadomego aktu. Zdolność ta powstaje dzięki bliskości Chrystusa, z którym człowiek staje twarzą w twarz. Ta wyjątkowa chwila zażyłości z Bogiem uzdalnia go do decyzji o życiu z Chrystusem lub bez Niego. Franciszek z Asyżu śmierć postrzega jako swoją siostrę. Ten pozytywny obraz śmierci wpisuje Franciszkową siostrę w nurt średniowiecznego braterstwa. Człowiek, spotykając się ze swoją śmiercią, przeżywa przemijalność w pokoju i z nadzieją. Siostra, która po niego przychodzi, stopniowo doprowadza go do pełnego przejścia do wieczności, w której oczekuje na człowieka Chrystus. Franciszek podkreśla ciągłość życia, którego siostra śmierć jest spoiwem i łącznikiem.

The hypothesis of the final decision and the concept of sister death are part of the thanatology centered around hope. In his research, the role of the moment of death is emphasized by Ladislaus Boros. It is at the moment of death that a person reaches the fullness of his humanity through the possibility of making the first, fully free and conscious act. This ability arises from the closeness of Christ, with whom man comes face to face. This unique moment of intimacy with God enables him to decide to live with or without Christ. Francis of Assisi sees death as his sister. This positive image of death inscribes Francis’ sister into the current of medieval brotherhood. When man meets his death, he experiences transience in peace and hope. The sister who comes for him gradually leads him to the full transition to eternity, where Christ awaits man. Francis emphasizes the continuity of life whose sister death is the binder and link.