Berufen, die eine Kirche zu sein. Ein katholischer Beitrag aus Asien

Abstract

Treść artykułu została podzielona na cztery części. Część pierwsza mówi o dzisiejszym ponownym odkryciu azjatyckich korzeni chrześcijaństwa. Trzeba sobie bowiem uświadomić, że chociaż chrześcijanie w Azji stanowią niespełna 3% mieszkańców, a mieszka na tym kontynencie 2/3 ludności świata, to jednak wyznawcy Chrystusa nie czują się zamkniętą mniejszością. Statystyki pokazują, że są dynamicznie rozwijającymi się wspólnotami kościelnymi o silnej świadomości bycia uczniami Jezusa Chrystusa z azjatycką tożsamością kulturową. Azja jest dla chrześcijaństwa równie ważna, jak dla innych wielkich religii świata, które na tym kontynencie mają swój początek. To tam narodził się Jezus, tam żył, umarł i ukazywał się jako Zmartwychwstały. Już w pierwszych kilku wiekach po narodzeniu Chrystusa misjonarze chrześcijańscy działali w dwóch największych państwach w Azji: Indiach i Chinach. Smutną ironią losu jest więc fakt, że chociaż chrześcijaństwo powstało w Azji, to dziś w wielu państwach uważane jest tam za religię „z importu”. Za niezwykle cenne trzeba uznać inicjatywy, które próbują na nowo odkryć azjatyckie oblicze Jezusa. Część druga przedstawia fakty świadczące o zaangażowaniu Kościoła katolickiego w Azji w inicjatywy ekumeniczne. Duża liczba Kościołów nie budzi bowiem zaufania do chrześcijaństwa. W samych Chinach np. protestantyzm i katolicyzm uważane są za dwie odrębne religie. Właśnie w Azji, gdzie chrześcijaństwo jest tak stosunkowo małe, wszelki podział wśród wiernych jest antyświadectwem dla wiary w Jezusa Chrystusa. Zaangażowanie Kościoła rzymskokatolickiego w ekumenizm jest więc zrozumiałe. Cenne są zwłaszcza inicjatywy strukturalne, np.: powołanie Chrześcijańskiej Konferencji Azji (CCA), Azjatyckiego Ruchu Jedności Chrześcijan (AMCU), Azjatyckiej Konferencji Studiujących Teologię (ACTS). Część trzecia ukazuje azjatycką rzeczywistość jako źródło dla teologii i podstawę dla rozwoju ekumenii. W kilku podpunktach Autorka zwraca uwagę na: wieloreligijny kontekst, inkulturację, świadectwo życia i duchowość, obronę wartości etyczno-religijnych, problemy związane z ubóstwem i niesprawiedliwością oraz kwestie związane z feminizmem. Część czwarta odnosi się wprost do dwóch kwestii eklezjologicznych, eksponując dwa modele: eklezjologię communio i eklezjologię Królestwa Bożego.