Chrześcijańska niechęć do teatru. Linia genealogiczna

Abstract

The article seeks to trace the Christian tradition of anti-theatrical resentments which is usually traced back to the patristic literature. More specifically, the article argues that theatre and performance becomes a privileged place for negotiating and acting out the denominational differences during the Reformation. While, in particular, Pietists and Puritans openly fought theatre as diablic forces, the Roman church navigated a middle course between social rejection and using theatrical means for their purposes. Especially, the Jesuits and their spiritual practices, developed a more flexible through line. Eventually performes, such as Catharina Elisabeth Velten, fought these attitudes in order to secure the social status of actors and performers.

Artykuł stara się prześledzić chrześcijańską tradycję antyteatralnych resentymentów, która zwykle wywodzi się z literatury patrystycznej. Dokładniej rzecz ujmując, artykuł dowodzi, że teatr i performance są uprzywilejowanym miejscem negocjowania i odgrywania różnic wyznaniowych w okresie reformacji. Podczas gdy w szczególności pietyści i purytanie otwarcie walczyli z teatrem jako siłami diabelskimi, Kościół Rzymskokatolicki obrał kurs pośredni między odrzuceniem społecznym a wykorzystaniem do swoich celów środków teatralnych. Zwłaszcza jezuici ze swoimi praktykami duchowymi wypracowali linię bardziej elastyczną. Ostatecznie performerki, takie jak Catharina Elisabeth Velten, walczyły z tymi postawami, aby zabezpieczyć status społeczny aktorów i performerów.