Wyjaśnienie dogmatu chalcedońskiego w VI wieku. Interpretacja osoby i natury przez teologów „neochalcedonizmu” według Aloisa Grillmeiera
Data
2022
Autorzy
Tytuł czasopisma
ISSN czasopisma
Tytuł tomu
Wydawca
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II
Abstrakt
Na Soborze Chalcedońskim (451) Ojcowie wprowadzili dotąd nieznane wyraźne odróżnienie pojęcia osoby od pojęcia natury w chrystologii. To przyczyniło się do różnych problemów otwartych, z których najważniejszym był brak nowej definicji osoby. Z tego powodu sobór stał się przedmiotem ostrych zarzutów przede wszystkim od strony „umiarkowanych” monofizytów. W tym artykule, za pomocą analizy Aloisa Grillmeiera zawartej w dziele Jesus der Christus, autor przedstawia starania dwóch najbardziej wpływowych teologów, którzy bronili i pogłębili nauczanie soboru w ramach tzw. „neochalcedonizmu” w VI wieku, Leoncjusza z Bizancjum i Leoncjusza z Jerozolimy. Oni to rozwinęli pojęcie osoby jako źródła istnienia natury, nadając jej znaczenie egzystencjalne i pierwszorzędne w stosunku do phýsis. Na tej podstawie, autor wykazuje, w jaki sposób mogli swobodnie uzupełnić wszystkie podane w wątpliwość braki w definicji chalcedońskiej.
At the Council of Chalcedon (451), the Fathers introduced a clear and previously unknown distinction between the Christological concepts of person and nature. This contributed to various problems, the most important of which was the lack of a new definition of person. For this reason, the council became the subject of sharp criticism primarily from “moderate” Monophysites. In this article, with the help of Alois Grillmeier’s analysis in his work Jesus der Christus, the author presents the efforts of the two most influential theologians who defended and deepened the teaching of the Council within the framework of the so called “Neochalcedonism” in the sixth century, Leontius of Byzantium and Leontius of Jerusalem. Theses theologians developed the concept of person as the source of the nature’s existence, thus giving it an existential and primary meaning in relation to phýsis. The author explains how, based on this, they were able to fill in all the questionable deficiencies in the Chalcedonian definition.
At the Council of Chalcedon (451), the Fathers introduced a clear and previously unknown distinction between the Christological concepts of person and nature. This contributed to various problems, the most important of which was the lack of a new definition of person. For this reason, the council became the subject of sharp criticism primarily from “moderate” Monophysites. In this article, with the help of Alois Grillmeier’s analysis in his work Jesus der Christus, the author presents the efforts of the two most influential theologians who defended and deepened the teaching of the Council within the framework of the so called “Neochalcedonism” in the sixth century, Leontius of Byzantium and Leontius of Jerusalem. Theses theologians developed the concept of person as the source of the nature’s existence, thus giving it an existential and primary meaning in relation to phýsis. The author explains how, based on this, they were able to fill in all the questionable deficiencies in the Chalcedonian definition.
Opis
Słowa kluczowe
sobór chalcedoński, neochalcedonizm, hipostaza, podejście egzystencjalne, dogmaty, teolodzy, teologowie, kapłani, duchowieństwo, Alois Grillmeier, Council of Chalcedon, neochalcedonism, hypostasis, existential approach, dogmas, theologians, clergy, priesthood, sobór, council
Cytowanie
Polonia Sacra, 2022, T. 26, Nr 1, s. 119-138.
Kolekcje
Licencja
Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Poland