Teilhard de Chardin und die neue Auffassung des Todes

Abstract

Trzy przesłanki stanowią podstawę nowego ujęcia śmierci: ewolucyjna koncepcja Teilharda de Chardin, hipoteza ostatecznej decyzji L. Borosa i teoria czasu jako istotowego pokładu materialnego bytu. Ewolucyjna koncepcja Teilharda wniosła nowy sposób rozważania tego zagadnienia. Według niego śmierć oznacza nie rozpad, lecz odwrotnie, wzrost osobowości, przebicie się ludzkiego promienia poza śmierć i nowe narodziny poza przestrzenią i czasem. Ewolucja jest bowiem nieodwracalna i jest biologicznym wyrazem transcendencji. Śmierć, w której zdajemy się znikać, okazuje się fazą nowego podniesienia do sfery podnadludzkiej, osobowej świadomości. Śmierć przedstawia się jako metamorfoza, żadna bowiem fizykalna rzeczywistość nie może wzrastać w nieskończoność bez osiągnięcia fazy zmiany stanu. Teoria czasu, jako istotowego pokładu materialnego bytu, tłumaczy zmianę materialnej części ludzkiego bytu w momencie śmierci przez uwolnienie go z więzów przestrzeni i czasu, podnosząc go przez to na poziom istnienia w aevum. W tak rozumianym momencie śmierci cała osoba ludzka przechodzi w pełną nieśmiertelność, co realizuje się przez jej zmartwychwstanie. Ten proces ewolucji człowieka wskazuje na jego ostateczne i pełne udoskonalenie w momencie śmierci przez zmartwychwstanie.